Globaal bekeken
Mij werd een aangrijpend, uit het Duits vertaald gedicht van Dietrich Bonhoeffer aangereikt. Het gaat over ‘gemis’:
Als je van iemand houdt
en je bent door de dood van elkaar gescheiden,
dan is er op de wereld niets en niemand
die de leegte van de afwezigheid kan vullen.
Probeer het maar niet, want het zal je nooit lukken.
Aanvaard liever het gemis dat je is overkomen.
Dat klinkt hard, maar het is ook een grote troost,
want zolang de leegte werkelijk leeg blijft,
blijf je daardoor met elkaar verbonden.
Zeg niet: ‘God zal de leegte vullen’,
want – geloof me – dat doet Hij niet. Integendeel: Hij houdt de leegte leeg
en helpt ons om zo de vroegere gemeenschap
met elkaar te bewaren, zij het ook in pijn.
Hoe mooier en rijker de herinneringen,
des te moeilijker is het afscheid.
Maar dankbaarheid zal de pijn der herinnering
veranderen in stille vreugde.
De mooie dingen van vroeger
zijn geen doorn in het vlees,
maar een kostbaar geschenk,
dat je met je mee draagt. Zorg dat je niet altijd blijft graven in je herinneringen,
maar doe dat van tijd tot tijd.
Ook een kostbaar geschenk bekijk je niet aldoor,
maar alleen op bijzondere ogenblikken.
Buiten die ogenblikken is het een verborgen schat,
een veilig bezit.
Dus, droog je tranen en huil niet,
als je van me houdt.
Een uit Polen afkomstige mevrouw liet me een door haar gemaakt fotoboekje zien. Ze groeide in de Tweede Wereldoorlog als kind op bij een van de tien concentratiekampen van de nazi’s. Het meest bekend is Auschwitz. Maar in vijf andere werden ook Joden omgebracht. In het kamp waarbij zij opgroeide (Majdanek in Lublin), werden 70.000 Joden vermoord. De barakken waren geheel van hout opgetrokken, waardoor de bewoners ’s winters barre kou leden. Bijgaand een foto van het crematorium, waarnaar de Joden werden afgevoerd.