Op 6 april van dit jaar, twee dagen na Pasen, kwam het schokkende bericht dat ds. Cees van Duijn tijdens het hardlopen in Noord-Afrika onwel was geworden en onmiddellijk was overleden. De verslagenheid en het verdriet waren groot, zowel in Nederland als in Noord-Afrika.
Cees en Mery van Duijn waren sinds oktober 2019 werkzaam in Noord-Afrika, uitgezonden door de GZB. Ds. Van Duijn als toeruster voor een aantal kleine gemeenten en Mery voor het kinder- en vrouwenwerk. Beiden wisten zich op hun plek en waren al snel van de mensen en het land gaan houden. Aan hun uitzending kwam een abrupt einde.
Mery is een week na het overlijden van Cees naar Nederland teruggekeerd. We zijn inmiddels ruim acht maanden verder. Hoe kijkt Mery terug op de afgelopen periode?
Mery, als mensen aan jou vragen hoe het met je gaat, wat zeg je dan?
‘Dit is een vraag die de afgelopen maanden inderdaad vaak aan mij gesteld is. Het is natuurlijk heel aardig dat mensen deze vraag stellen, maar het is niet de makkelijkste vraag om te beantwoorden. Wanneer je ‘goed’ zegt, kijken de mensen je wat ongelovig aan en verwachten ze toch een toelichting. Ja, wat is goed wanneer je man nu ruim acht maanden geleden plotseling overleden is en je hem elke dag mist. Meestal verwoordde ik het zo: “Ik ontvang de kracht en de energie om door te gaan. Er is veel voor mij gebeden en dat ervaar ik dagelijks.”
Ik haalde daarbij wel eens een preek aan van ds. C. Blenk die hij kort na het overlijden van Cees gehouden heeft in Delft en Amsterdam. Het ging over het sterven van Stefanus en de bevrijding van Petrus uit de gevangenis. Toen het dienstmeisje de biddende discipelen vertelde dat Petrus aan de deur stond, geloofden ze het niet, terwijl ze ervoor aan het bidden waren. Daarom wil ik dit toch teruggeven aan al die mensen die voor ons als gezin gebeden hebben. Die gebeden hebben me de afgelopen maanden gedragen.’