column

Harten winnen

Goed jongens. Ik ga er even bij zitten. En dan zal ik eerst wat vertellen.’ Ik schuif een van de voorste tafels opzij en ga er op zitten. De leerlingen zijn dit niet gewend en wachten in stille spanning af wat komen gaat.

‘

Het is een drukke klas. Het zijn echte doeners met het niveau vmbo-kader. Er zitten veel leerlingen in met een problematische achtergrond of een diagnose. Ook de meest ervaren collega’s vinden het een flinke uitdaging om aan deze jongens en meiden les te geven. Bij mij wil het al een tijdje ook niet echt. Wat ik volgens de regels der kunst ook probeer, er ontstaat geen echte aandacht.

‘Vanmorgen om een uur of zeven heb ik nagedacht hoe ik met jullie om wil gaan vandaag’, vervolg ik mijn verhaal. ‘En mijn idee was om alleen maar positieve dingen te zeggen. Ik zal heel eerlijk vertellen waarom ik dat wil. Ik denk dat hier heel veel leerlingen zijn die ook wel eens willen horen dat ze het goed doen. Ik ben bang dat ik de afgelopen tijd veel te veel heb zitten mopperen.’

Voorzichtig steken een paar leerlingen hun vinger op. ‘Ze vinden ons allemaal dom en slecht’, zegt een jongen. ‘Ik denk dat u wel gelijk heeft dat we ook wel eens een compliment willen’, zegt een ander. ‘Onze klas is ook wel heel druk’, merkt een derde op. We praten er even over door en komen tot een soort vergelijk. We gaan eens proberen of ik met alleen positief doen goed les kan geven.

Het gaat redelijk. De daarop volgende lessen kennen zo hun ups en downs, maar door alles heen is er toch een vertrouwensrelatie ontstaan. Hoewel de klas gedrag vertoonde dat echt niet kan, lag een belangrijk deel van de oplossing bij mezelf. Door de tijd heen was ik de klas als een probleem gaan zien, waar ik louter met technische maatregelen een oplossing voor zocht. Ik wilde niets met die kinderen bereiken, ik wilde alleen voorkomen dat ze mijn gezag ondermijnden.

Ik moest eerst mijn eigen hart openzetten om de harten van de leerlingen te winnen.