Hartverscheurende verhalen
Op de eerste dagen van onze reis naar Zuid-Korea ontmoeten we in Seoul verschillende Noord-Koreanen die hun ervaringen in het meest gesloten land vertellen. Zo ook Hae Woo, een zuster van in de zeventig, klein van postuur, groot in beproefd geloof, die in tien gevangenissen gezeten heeft.
Ademloos luisteren we ruim twee uur naar haar verhaal. Ze begint met Psalm 119:71: ‘Het is goed voor mij dat ik verdrukt ben geweest, opdat ik Uw verordeningen zou leren.’
Onherkenbaar
Een paar keer wordt ze geëmotioneerd. Om te beginnen als ze ons ziet, want jarenlang heeft ook zij gebeden dat we zouden komen. Ook wanneer ze over het bezoek aan haar man in het strafkamp vertelt. Ze werd binnengelaten in de gevangenis en zag een persoon in een ‘bench’ (een kooi) zitten, een gemarteld lichaam en een kaal hoofd, geteisterd door talloze luizen. Een afschuwelijk gezicht. ‘Kent u hem?’, werd haar gevraagd. Nee, ze herkende er niets van. ‘Dit is uw man.’ Ze keek opnieuw, maar hij bleef onherkenbaar. ‘En het ergste was’, zegt ze met een trillende stem, ‘ik kon niets voor hem doen.’ ‘Het is tijd’, klonk even later. ‘U moet weer gaan.’
Hij was een man met een gebroken lichaam en een ongebroken geest. Totdat hij stierf en, zo stel ik me voor, door engelen in de schoot van Abraham gedragen werd. Dit gebeurt echter niet eerder dan dat hij op een bijzondere manier het geloof heeft doorgegeven. De rest van het gezin was (nog) geen christen, maar als zijn zoon eens op bezoek is en de aandacht van bewakers wat verslapt, pakt hij diens hand onder de tafel vast en schrijft met zijn vinger: ‘Geloof in Jezus.’ De jongen komt daarna thuis en vertelt het zijn moeder: ‘Papa zegt dat we in Jezus moeten geloven en moeten bidden.’
Hae Woo begint dan met dingen aan ‘God’ te vragen en het verrassende is dat het ook gebeurt. Jaren later zou ze in China meer van de Bijbel horen en de God en Heiland van haar man persoonlijk leren kennen. Haar vlucht naar China heeft haarzelf ook in de gevangenis doen belanden. Op het laatst in een kamp waar je niet levend uitkomt. Toch zou het voor haar niet het einde zijn. God heeft wat anders met haar voor.
Gods bescherming
Voordat Hae Woo die duisternis inging, klonk Gods stem in haar hart: ‘Vrees niet, Mijn kind, Ik ben bij je. Je bent kostbaar in Mijn ogen. Deel wat je hebt.’ ‘Maar Heere’, bad ze, ‘ik heb zelf niets en hoe kan ik hier het Evangelie delen?’ Toch gaat ze het doen, allebei. Drie jaar lang deelt ze van haar kleine kommetje rijst met gevangenen om haar heen. En God vult drie jaar lang haar lege maag met Zijn vreugde… Ook geeft de Heilige Geest ruimte om het Evangelie te delen. Te midden van 150 gevangenen is er één gevangene bij wie ze bevestiging krijgt, hem kun je vertrouwen. Soms is er bij de wc-ruimte gelegenheid om een paar woorden te zeggen. Op de vuilste plek in zo’n duistere plaats zijn er twee samen in Gods Naam. Door Gods genade overleeft ze het om haar verhaal te delen.
Bij de grens
Vol van de verhalen gaan we op dinsdagmorgen naar de grens, met een groep Zuid-Koreanen. Een steil pad leidt naar een plateau dat uitzicht biedt over de grenszone. Eindelijk zie ik met eigen ogen iets van het land. Jarenlang heb ik tijdens het hardlopen op afstand ervoor gebeden en nu kan ik het zien. Aan de zuidkant zijn mooie akkers en dicht beboste berghellingen te zien. De grens zelf is een zone van vier kilometer bos. Daarachter zien we een grijze vlakte en kale bergen. De bomen zijn (illegaal) gekapt om in warmte te voorzien. Tegelijk is het ook één landschap en is de scheiding kunstmatig.
Het land is zichtbaar, maar tegelijk zijn haar bewoners nog even ver weg. Want hen ontmoeten is onmogelijk. Alleen in Christus, het Hoofd van de kerk, zijn we direct verbonden. We bidden aan de grens, in het Koreaans, Engels en Nederlands. In gedachten zie ik een wolk van gebed naar boven kringelen, naar een Heiland Die bewogen is over Zijn lijdende volgelingen. We zingen aan de grens, met zegenende handen over het land: ‘Dat ’s Heeren zegen op u daal’ en ‘de Geest doorbreekt de grenzen die door mensen zijn gemaakt.’ Bekende woorden, die in deze omgeving een nieuwe lading krijgen.
Samen de wedloop lopen
De laatste dag breekt aan. In de buurt van de grens is een parcours van 21 kilometer uitgezet. Eerst verhard en glooiend en vervolgens door een steenachtige rivierbedding, een paadje langs rijstvelden en ten slotte op een onverhard pad een steeds steilere berg op met een laatste lichte daling.
De avond ervoor vertrekken de wandelaars. Voorafgaand worden de laatste woorden uit Jesaja 40 gelezen. ‘Maar wie de Heere verwachten, zullen hun kracht vernieuwen, (…) ze zullen snel lopen en niet afgemat worden, zij zullen lopen en niet moe worden.’ Hae Woo bidt om een zegen voor de wandelaars en voor Noord-Korea. Zo vertrekken de wandelaars om driemaal het parcours te lopen. Het eerste gedeelte door het donker, soms zoekend naar de juiste route. Wandelend tot het licht wordt…
Als de nieuwe dag aanbreekt, gaan ook de hardlopers en mountainbikers op de knieën en spreekt Hae Woo opnieuw een gebed uit. Net daarvoor horen we dat Anne van der Bijl de aardse loopbaan heeft uitgelopen, hij die zovelen door zijn radicale navolging van Jezus Christus heeft geïnspireerd. In zijn voetstappen willen wij verdergaan, verbonden met het vervolgde deel van de kerk.
Volharden
Bij de muskathlon is het tempo niet van belang. Het gaat om het volharden tot het einde, om iets mee te dragen van de volharding van broeders en zusters aan de andere kant van de grens. In gebed zijn we met hen verbonden. Bij het zwaarste stuk, de berg op, stelt een van ons groepje voor om te bidden. Een intens gebed klinkt boven het zware ademhalen uit. Een diepe verbondenheid met het lijdende lichaam van Christus doet de vermoeidheid en pijn van ons eigen lichaam vergeten. Bij het amen blijken we de top gepasseerd te zijn. ’s Middags tegen vier uur komt de laatste mountainbiker over de finish met de woorden ‘Jezus is Overwinnaar’. In de weg van het kruis, dat beseffen we deze dagen meer dan ooit. Maar Hij die overwonnen heeft, zal definitief overwinnen.
Met een hoofd vol indrukken, een hart vol vreugde en een vermoeid lichaam sta ik een dag later weer op Schiphol. Met nog één verlangen: dat God ook die grens doorbreekt en het moment komt dat we het land zelf binnengaan en hen ontmoeten met wie we in ons Hoofd en in gebed verbonden zijn. De Zuid-Koreanen die we spraken, hopen dat het spoedig gebeurt. En wij bidden mee, totdat de dag aanbreekt.
Eindelijk op weg
Open Doorsdag 2018. Naast sprekers uit diverse landen waar de kerk onder (grote) druk staat, is er een oproep voor de Muskathlon, volgend jaar in Zuid-Korea. Deze marathon wordt gehouden met het oog op Noord-Korea, het land waarop ik me al jaren eerder door een indringende boodschap van gevluchte christenen zeer betrokken wist. De loop vindt plaats zo dicht mogelijk bij de grens van het land dat dan al jaren op nummer één van de ranglijst staat, ze gaat naar de grens van het land dat jaren eerder op ons netvlies stond. Toen de muskathlon voor dát land werd aangekondigd, keken Adrianne en ik elkaar aan. En we wisten het: dit komt op mijn weg.
Het zou wel een uitdaging zijn: zowel een marathon lopen terwijl je gewend bent om niet verder dan tien, twaalf kilometer te rennen, als een sponsorbedrag van 10.000 euro bijeenbrengen.
Begin 2020 was ik er ‘klaar’ voor. Door corona is de reis drie keer uitgesteld naar uiteindelijk september 2022. Het waren vier jaren van trainen en van bidden voor broeders en zusters in dat meest gesloten land, waar corona ook haar tol geëist heeft. ‘Uitgestelde verwachting krenkt het hart, maar een vervuld verlangen is een boom des levens.’ (Spr.13:12)
Bidden voor vervolgde christenen
Om concreet voor vervolgde broeders en zusters te bidden helpen vier woorden die in het Engels met een ‘P’ beginnen. We kunnen bidden om:
Protection:bescherming in gevaren (onderweg, van spionnen)
Provision:dat God voorziet in wat nodig is, zoals (geestelijk) voedsel, medicatie, inkomen.
Perseverance:Moed en volharding in welke omstandigheden dan ook
Peace:Ruimte om het Evangelie te belijden en te delen. Zoals een Noord-Koreaan het eens zei: de mogelijkheid om met de Bijbel in de hand naar de kerk te lopen.