Het geloof versterkt
Welke invloed heeft belijdenis doen op het geloof en functioneren binnen de gemeente? Dr. W.J. Dekker en ds. E. van den Noort zien dat sommigen er niet voor terugdeinzen om de handen flink uit de mouwen te steken. ‘Ze willen graag actief een steentje bijdragen aan de gemeente.’
Ds. W.J. Dekker van de hervormde wijkgemeente St. Joriskerk in Amersfoort ziet weinig veranderingen in de curves van aantallen belijdeniscatechisanten in de meer dan 25 jaar dat hij predikant is. ‘Het ene jaar zijn het er een paar, het andere jaar weer meer. Het is, denk ik, afhankelijk van de leeftijdsopbouw van je gemeente,’ zegt hij. Groepsbinding is volgens hem een belangrijke factor om belijdenis te doen. ‘Het is bepalend hoe hecht de groep jongeren de jaren door is geweest. Als er drie of vier belijdenis deden, volgde vaak de rest van de groep en had je opeens wel vijftien belijdeniscatechisanten.’
‘Het kraakt hier en daar wel,’ vervolgt ds. Dekker. ‘Dan hoor je: is dit het nu en wat moet ik? Jammer genoeg zie je ook dat mensen verdwijnen en de reden daarvan is divers. Het kan met persoonlijke ontwikkeling te maken hebben, weg gegroeid zijn van kerk en geloof. Een belangrijke factor is ook: ik heb geen aansluiting! Ze vervreemden, zijn eenzaam. Dat zie je onder jongvolwassenen, ze kunnen geen binding vinden met leeftijdsgenoten, ze vallen buiten de boot. En dan merk je weer dat de groep een belangrijke factor is voor de gemeente.’
Doorgaande lijn
Ds. E. van den Noort, predikant van de hervormde gemeente in Nijkerk, geeft dit jaar belijdeniscatechese aan een groep van achttien jongeren. ‘Ik hoor van catechisanten dat ze de Heere Jezus willen volgen, dat ze zonder Hem niet kunnen en dat ze Zijn kracht en leiding nodig hebben op de weg die voor hen ligt. Jongelui zijn vooral met de inhoud bezig. Ze kiezen meer voor vastigheid. Ik hoor vooral dat ze persoonlijke verantwoordelijkheid voor hun geloof willen dragen en dat ze de belofte willen overnemen die God hun als kind heeft gegeven en waarvan hun ouders getuigenis hebben afgelegd.’ De predikant vindt het belangrijk om de doorgaande lijn van doop, belijdenis en avondmaal te benadrukken.
Heilig avondmaal
Beiden geven echter aan dat bij hun catechisanten het verlangen om deel te nemen aan het heilig avondmaal nauwelijks een rol speelt om belijdenis te doen. Ds. Dekker: ‘Het avondmaal staat ver van hen af. Jongeren weten vaak niet zo goed wat het avondmaal betekent. Het is iets voor anderen. Wordt er thuis over gesproken, bijvoorbeeld in de week van de voorbereiding? Avondmaalsmijding kan op afstand zetten, maar een vanzelfsprekend avondmaal vieren óók.’
Ds. Van den Noort geeft aan dat bij sommigen het verlangen naar het avondmaal al uitgekristalliseerd is voordat ze belijdenis doen. ‘Maar bij anderen is het vaak niet helemaal helder hoe het zit rond het avondmaal. Ik merk bij hen twijfel en koudwatervrees. Hoor ik dan per se aan het avondmaal te gaan en wat als ik er moeite mee heb of er niet hoor? Tijdens de lessen over de sacramenten heb ik de waardevolste gesprekken, maar jammer genoeg komen de sacramenten pas op het eind van de methode aan bod. Die zouden veel eerder aan de orde moeten komen.’
Met belijdenis doen begint het geloven pas, zegt ds. Van den Noort. ‘Onderweg zul je nog zo vaak struikelen, maar dan mag je zien op de Leidsman en de Voleinder van het geloof, Hij maakt het af en daarvoor hebben we juist onderweg het heilig avondmaal nodig als versterking.’
Actief
Van jongeren die belijdenis doen, zien beide predikanten dat sommigen van hen er niet voor terugdeinzen om hun handen uit de mouwen te steken. Ds. Dekker: ‘Ze willen graag actief een steentje bijdragen aan de gemeente. Sommigen hebben een drukke baan, gezin en toch pakken ze allerlei taken zoals jeugdwerk en de kerkenraad op.’