Hij is opgestaan, Hij leeft
… en dat Hij opgewekt is… 1 Korinthe 15:4
De samenvatting van het Evangelie past op een muntje van vijf eurocent. Als je op zo’n muntje een briefje plakt, kun je daarop schrijven: ‘Christus is gestorven, begraven en opgewekt.’
Deze samenvatting geeft de apostel Paulus aan het begin van 1 Korinthe 15 als hij aangeeft dat hij ook nu alleen het Evangelie wil preken, zoals hij altijd gedaan heeft. De samenvatting is het hart van het Evangelie. Als dat wegvalt, blijft er niets meer van over.
Verschijningen
In het verdere van dit hoofdstuk wordt dit uitgewerkt. Paulus wijst daarbij op de verschijningen van de Heere Jezus na Zijn opstanding. Waarom doet hij dit? Dat heeft alles te maken met hoe het eraan toeging in de gemeente van Korinthe. Nadat hij in het voorafgaande ingegaan is op allerlei misstanden wat betreft het leven van de gemeente, legt hij in dit hoofdstuk de vinger bij een misstand op het vlak van de leer. En wel de kern: Christus is niet alleen gestorven en begraven, maar ook opgestaan.
De opstanding van de doden werd geloochend (vs.12). Dit is een dwaalleer, die afweek van wat Paulus had verkondigd, met alle gevolgen van dien voor dit leven en het toekomende leven. De dood, begrafenis en opstanding van Christus vormen zozeer het hart van het Evangelie dat daarmee alles staat of valt. Een reactie van de apostel kan en mag niet uitblijven.
Ontkend
Er is vandaag dus niets nieuws onder de zon als de opstanding uit de doden wordt ontkend. Theologen doen dit, maar ook vele anderen. Er is wel iets, maar ook een lichamelijke opstanding? Nee, dat kan niet. Of dood is dood. Bij het sterven is het afgelopen. Klaar. Zo stellig wordt het zo nu en dan tegen me gezegd. Met om mij gerust te stellen soms ook nog de opmerking erbij: ‘Dat ik er zo over denk, daar hoeft u zich geen zorgen om te maken, hoor.’ Dat maak ik me wel. De Bijbel leert ons iets heel anders. Als je denkt dat het bij het sterven is afgelopen, heeft dat invloed op hoe je met het sterven omgaat, maar ook met het leven. De bijbelse notie dat het leven van God is en dat Hij de Eigenaar is en blijft, missen we dan. Als de opstanding uit de doden wordt ontkend, is dit leven het één en al, moet het hier alle maal gebeuren. Dan krijgt het lichamelijke alle aandacht. Als in de prediking de opstanding uit de doden wordt ontkend, waar gaat het dan nog over in de prediking? (vs.14) Waar gaat het ook nog om in het geloof?
Mijn heden en toekomst
Voor een mens is het bij het sterven niet afgelopen. Ieder mens heeft een ziel voor de eeuwigheid. Sterven is verschijnen voor Gods rechterstoel. Eeuwig wee voor eenieder die in dit leven niet heeft leren schuilen achter het bloed van de Heere Jezus Christus, van Hem Die gestorven en begraven, maar ook opgewekt is uit de doden. Eeuwig wel voor eenieder die met al zijn zonden en schuld heeft leren vluchten tot deze Middelaar tussen God en mensen. Eeuwige vreugde voor al de Zijnen om te mogen delen in de opstanding van Christus.
Christus is opgewekt uit de doden als Eersteling, zegt vers 20. Als eerste van de grote oogst, die volgt. Waarom is de opstanding van Christus van belang? Omdat daarmee ook mijn heden en mijn toekomst samenhangt. Zijn opstanding doet mij delen in Zijn gerechtigheid, wekt mij op tot een nieuw leven en is een onderpand voor mijn zalige opstanding (Heidelbergse Catechismus, zondag 17).
Opstandingsgetuigen
Om deze waarheid te onderbouwen, verwijst Paulus allereerst naar de Schriften (vs.3,4). Als tweede onderbouwing haalt Paulus de verschijningen van de opgestane Heiland aan. De opstanding wordt onderstreept door opstandingsgetuigen. Zij horen bij de inhoud van de prediking, zoals Paulus die in Korinthe heeft laten horen, en hebben een officieel karakter. Christus Zelf heeft voor ooggetuigen gezorgd, die het kunnen doorgeven en van wie we ook vandaag het onderwijs mogen ontvangen dat Christus is gestorven, begraven en ook is opgestaan. Hij leeft!
Denkt u als u weer een muntje van vijf eurocent krijgt, daaraan?