Hoe kerkblad 100 wordt

Hoe bijzonder is het om als kerkelijk blad honderd jaargangen vol te maken? Wat is er voor nodig om het zover, en dan nog wel in volle bloei, te laten komen? Bijzonder is het zeker, schrijft dr. Niels van Driel.

Is het het levensdevies van Cor Geurtz, tot deze zomer de oudste man van Nederland, om geen ruzie te maken dat ook De Waarheidsvriend groen en fris liet blijven? Richting andere kerkbladen heeft het blad zich daar gedurende het grootste deel van zijn bestaan niet aan gehouden.

Naar geestverwanten toe heeft De Waarheidsvriend Geurtz’ devies wel hoog gehouden. Hoe fel redacteuren in bijvoorbeeld het Gereformeerd Weekblad soms ook van leer trokken, De Waarheidsvriend negeert de kritiek of reageert terughoudend.  Natuurlijk zijn er uitzonderingen. In de jaren zestig polemiseert ds. J. van Sliedregt bijvoorbeeld tegen dr. C. Graafland, ds. G. Boer tegen de schrijvers van de Open Brief. Toch is interne discussie zeker niet typerend voor het bondsorgaan.

In zijn algemeenheid zou je kunnen zeggen dat de trend is (geweest) dat De Waarheidsvriend intern krachtig positie kiest zolang het draagvlak daarvoor niet al te zeer onder druk komt te staan. Zo klinkt op de algemene ledenvergadering van 1928 de wens dat De Waarheidsvriend de politiek slechts principieel behandelt en zich niet inlaat met de praktische zijde.