column

Ik eerst

‘Gedurende deze vlucht bevinden wij ons in een drukcabine. Wanneer de luchtdruk wegvalt, komen er uit de luikjes boven u zuurstofmaskers tevoorschijn. Ga dan onmiddellijk zitten.

Trek een van de maskers naar u toe, plaats het masker over neus en mond, bevestig de hoofdband en adem normaal. Als u met kinderen of met iemand die hulp nodig heeft reist, zet dan eerst zelf een masker op, zodat u daarna de andere persoon kunt helpen.’ (Uit de veiligheidsinstructies in een vliegtuig.)

‘Het komt er dus op neer dat je eerst aan jezelf moet denken en dan pas aan je kind,’ denk ik altijd weer. Elke keer twijfel ik eraan of ik, in de omstandigheden van het wegvallen van de luchtdruk, daadwerkelijk eerst het masker op mijn eigen mond en neus zou zetten voor ik al de kinderen die om mij heen zitten, ga helpen. En toch schijnt het van cruciaal belang te zijn dat je het wel in deze volgorde doet. Het is namelijk zo dat je bij een tekort aan zuurstof snel het bewustzijn verliest maar nog niet direct in levensgevaar bent. Je hebt dus kans dat je zelf het bewustzijn verliest voordat je je kind goed en wel geholpen hebt en zo lopen er minimaal twee mensen gevaar. 

Dit vind ik steeds opnieuw, bij elke vlucht, een mooie les. Want eigenlijk is dat in het geestelijk leven net zo. Om je kinderen te onderwijzen met levengevende woorden, moet je eerst zelf door het levengevende Woord gevoed worden. Je kunt natuurlijk wel praten over God en de Bijbel maar als je zelf niet leeft uit het geloof, kun je het ook niet doorgeven aan je kinderen. Je kunt pas leven doorgeven als je zelf leeft.

En hoewel ik er niet aan moet denken dat de luchtdruk in de cabine wegvalt – want ik denk dat een soort paniekgevoel me zal overvallen – hoop ik dat, als het toch gebeurt, ik de tegenwoordigheid van geest heb om eerst mijn eigen masker op te zetten voordat ik de kinderen help. Vooral met die geestelijke les in het achterhoofd.

Marieke den Butter