In het hart getroffen
Het geeft te denken dat de hele wapenrusting die God aanreikt, defensief is. Of het nu de gordel, het borstwapen, de schoenen, de schild of de helm is, we worden ermee toegerust tot verdediging. Bij het laatste wapen, het zwaard, kan dit een vraag zijn.
Van de twee Griekse woorden voor zwaard die we in de Bijbel tegenkomen, gaat het hier over de korte variant. Daarmee lijkt het opnieuw ter verdediging aangereikt te worden. Wij hoeven niet aan te vallen of te veroveren, maar slechts staande te blijven.
Als het al aanvallend gebruikt wordt, dan is het niet om te doden maar om in te winnen, zoals Petrus dit zwaard vlijmscherp mocht hanteren op de pinksterdag. Mensen werden verslagen, diep in het hart getroffen. Hier is dat natuurlijk overdrachtelijk, maar het is afgeleid van het gestoken worden door een zwaard. Dus als we al ‘ten strijde’ trekken, dan slechts met het Woord van God, liefdevol harten inwinnen voor God.
De Geest
Je zou bij dit deel van de wapenrusting bijna denken dat niet de christen, maar de Geest dit zwaard hanteert: het zwaard van de Geest. Het ‘van de’ maakt wel duidelijk hoe nauw Woord en Geest verbonden zijn. Niet alleen anderen inwinnen voor de vreze des Heeren, maar ook ons verdedigen tegen onze vijanden, staande blijven en volharden is ten enenmale onmogelijk zonder de Geest. Het Woord doet geen kracht zonder de Heilige Geest. Wanneer de Geest Zich echter aan het Woord paart, worden mensen gebracht én bewaard in de geestelijke strijd. Wie zal volharden tot het einde, wie zal zalig worden, anders dan door Woord en Geest? Het Woord en de Geest waren nodig om ons in dienst te nemen, om de goe- de strijd te willen strijden, maar is evenzeer nodig om staande te blijven, om te volharden.
Nodig en mogelijk
Het is mooi dat Paulus hiermee zegt dat herbewapening telkens weer nodig en mogelijk is. Mooi is ook dat hij dit verbindt aan het gebed: ‘terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen.’ (vs.18) Een machtigere soldaat dan een biddende is niet denkbaar.
De herbewapening van 2021
Het komt mij voor dat van de hele wapenrusting van God herbewapening met het zwaard harder nodig is dan ooit. Volharding gaat niet zonder de volle waardering voor het zwaard van de Geest, Gods Woord. Jezus bleef ermee staande: ‘Er staat geschreven.’ Een ketting is zo sterk als de zwakste schakel. Een soldaat is zo sterk als het zwakste onderdeel van zijn wapenuitrusting. Ook het zwaard is onmisbaar. Wie niet onverkort vasthoudt aan het Woord van God, raakt op enig moment de God van het Woord, de God van Israël en Vader van onze Heere Jezus Christus kwijt. Er zijn allerlei pogingen met aanvallen op het Woord om ons het zwaard uit handen te slaan. ‘Niet meer van deze tijd’ is nog een milde kwalificatie. De Bijbel wordt ‘wreed en discriminerend’ genoemd. Gods goede scheppingsorde wordt betwist. Het verlossingswonder van verzoening door voldoening wordt hoogmoedig terzijde geschoven. En wij? Beseffen we dat volharding alleen mogelijk is met het zwaard in handen? Durven en kunnen we ons te verdedigen door hoog op te geven van onze goede God, Zijn volmaakte Woord en Zijn geliefde Zoon? Durven we nog te zeggen dat het van wijsheid getuigt niet je eigen beperkte verstand tot norm en bron van denken en handelen te maken, maar je te laten leiden door Gods openbaring? Wie het Woord niet vasthoudt, staat met lege handen te vechten. Dat leidt onherroepelijk tot capitulatie.
Vergis ik me of dreigen, ook onder ons, christenen niet het bijltje, maar wel het zwaard erbij neer te gooien, onder druk van de publieke opinie? Of de scherpe kantjes van ons zwaard af te (laten) slijpen? Het zwaard is nodig, ook, ja juist als het recht tegen de tijdgeest ingaat. Voor volharding is geestelijke moed nodig. Voor volharding is niet bepalend of de wereld om ons heen vertrouwen heeft in ons zwaard, maar of we er zelf vertrouwen in hebben. Néém het zwaard ter hand! Houd het bij de hand!