In memoriam: ds. E.F. Vergunst

Na een kortdurend ziekbed overleed op donderdag 7 september ds. E.F. Vergunst uit Ridderkerk in de gezegende leeftijd van 90 jaar, schrijft ds. A. Beens.

Achteraf gezien leed hij al geruime tijd aan een ernstige ziekte. Het bleek kanker te zijn in een laatste stadium. Dinsdag 5 september heeft hij nog bij helder bewustzijn afscheid genomen van zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Twee dagen later nam de Heere hem weg. Beter gezegd: de Heere nam hem tot Zich. 

Voor de zijnen was het een wonderlijke week geweest. Onze broeder kreeg een Godverheerlijkend levenseinde. Het waren, bij alle verdriet, dagen waarin hij vrijmoedig getuigde van de hoop die in hem was, waarin veel gezongen werd door de tranen heen. Woord na woord uit de Bijbel, psalmen, liederen, het kon niet op. Zo dichtbij kwam de hemel. Alle aanvechting was weg, alle twijfel verdwenen. Christus bleef over; de Meester, zoals hij Hem, ook in zijn preken, vaak noemde.

Onaanzienlijk

Evert Floris Vergunst werd op 19 juni 1927 in Leiden geboren. De familie Vergunst behoorde niet tot de rijken en de edelen. Deze zin kan ik mij niet denken zonder de Paulinische connotatie uit 1 Korinthe 1:28: ‘En het onaanzienlijke van de wereld en het verachte heeft God uitverkoren, en wat niets is, om wat iets is teniet te doen.’

Vader en moeder vreesden de Heere en voor hun vier kinderen heeft deze bakermat gezegende vrucht gedragen. De beide jongens uit het Leidse steegje hebben met God en met ere mogen dienen: Arie in de Gereformeerde Gemeenten en Evert Floris in de Nederlandse Hervormde Kerk. Onze nu gestorven vriend heeft diep getreurd om zijn zo jong overleden broer (1981 in de Verenigde Staten, toen hij nog geen jaar in Kalamazoo stond). 

Dominee als knecht

Na zijn theologische studie afgerond te hebben, werd kand. E.F. Vergunst op 22 april 1956, op 28-jarige leeftijd, bevestigd tot predikant in de hervormde gemeente te Rijssen, toen al een grote, bewerkelijke gemeente. Er zou veel te verhalen zijn over al dat werk. Maar dat hoeft niet. Een dominee is een knecht en Christus is zijn Meester. Daar is het eigenlijke mee gezegd.

Zó is het gegaan en gebleven in de na Rijssen volgende gemeenten: Ede (1960), Polsbroek en Vlist (1965), Capelle aan den IJssel (1969), Middelharnis (1974), Ridderkerk-Slikkerveer (1979) en ten slotte Zoetermeer (1984), waar hij, 62 jaar oud, met emeritaat ging (1989).

De jaren van zijn emeritaat bracht hij door in Ridderkerk. Lang nog heeft hij mogen preken, tot in zijn 88e levensjaar. Onnoemelijk veel heeft zijn vrouw in al die jaren hem bijgestaan, stil en gestadig. Ik noem dat nadrukkelijk; zij betekende zoveel voor hem als haven van rust en opvang die zij voor hem geweest is, tot het laatste toe. 

Fel levend

Evert Floris Vergunst was vaak een snel en fel levend mens. Vlug met de mond, recht op de mens af, ad rem, niet gauw om een woord verlegen, niet altijd begrepen. Het kraakte weleens rondom hem. Zijn sterkte was soms zijn zwakte. Wie hem echt kende, had hem lief en er zijn er velen die van zegen kunnen getuigen onder zijn bediening van het Evangelie.

Daarin had hij een bepaalde originaliteit; zijn prediking had gezag, omdat hij zich altijd baseerde in de uitleg en de toe-eigening op het Woord alleen. Vele zijn de anekdotische verhalen over zijn optreden. Hij was geen lid van de familie Doorsnee. Maar achter al die dingen die ik noemde, ging een mens schuil met soms duizend zorgen en duizend doden. Met een aangevochten ziel en een diep-zetelende hunkering naar zekerheid.

Het einde en het begin

In het aangezicht van zijn levenseinde heeft het God behaagd hem die zekerheid te geven in een overstelpende maat. Net alsof de hemel hem reeds omhulde. En zo was het ook. Zó hebben we hem vanuit de Singelkerk mogen uitdragen naar zijn laatste plekje, in de aarde. De 13e september begon met zware storm en slagregens. Toen we op Rusthof waren, was de hemel blauw en witte wolkenbergen voeren over. 

Wij danken God voor wat Hij in Evert Floris Vergunst heeft gegeven aan zijn vrouw en (klein)kinderen, aan allen die hem beminden omwille van het Woord, aan de kerk van Christus. In de Singelkerk en op het graf overhuifde ons de vrede van God. Voorsmaak van het Begin zonder einde.