Ineens woon je in rampgebied
Het regent en het houdt niet op. We zien het water komen. Steeds dreigender, aan alle kanten. De angst stijgt met het water mee. Hoe zal dit aflopen?
Onvermijdelijk gaan onze gedachten naar de tijd van Noach. Daarbij vergeleken stelt deze wateroverlast vast niet veel voor. Het grote verschil is echter dat dit ons lijkt te gaan treffen en dat komt letterlijk en figuurlijk toch wel heel dichtbij.
De Geul stroom over
De rivier de Geul, die om ons terrein heen stroomt en al angstaanjagend hoog stond, stroomt over. De weilanden rondom ons landgoed worden één watermassa. Het komt steeds dichterbij. Dan bereikt die kolkende massa de kasteelgracht. We kijken elkaar aan en weten: hier kunnen we niets meer tegen doen. Even stroomt het water zelfs over onze wangen.
Maar wacht eens even: Weet je nog van Noach? Hij vertrouwde op God. Noach zal het vast ook niet allemaal begrepen hebben. In gedachten zie ik hem zitten. Op zijn knieën, smekend om Gods hulp, smekend voor de mensen om hem heen. Noach vertrouwde op God.
En wij? De God van Noach is ook onze God.
Een God Die niet veranderd is.
Een God Die helpen kan en wil.
We bidden en God hoort!
Opluchting
De regen wordt minder.
Het gebulder van het water lijkt langzaam af te nemen. Vlak voor de woongedeeltes komt het water tot stilstand. ‘Gelukkig’ zijn alleen de kelderruimtes voorzien van 1.80 meter water. We durven het bijna niet te geloven, maar de belangrijkste gebouwen blijven droog. Wat een opluchting.
Wat een dankbaarheid.
Dan, opeens, is het alsof er iets instort. De angst is meteen in alle hevigheid terug. We gaan op onderzoek uit. Twee reusachtige bomen blijken onder-spoeld en omgevallen. Eén ligt er dwars over het pad en één in wat vanmorgen nog de kasteelgracht was. De reuzen blijken verder geen schade of ongelukken te hebben veroorzaakt.
En weer beseffen we hoe dankbaar we mogen zijn. Ook dit had zo anders kunnen aflopen. Beide bomen hadden makkelijk op gebouwen kunnen vallen die op dat moment door vakantiegasten werden bewoond.
Volle omvang
Dan wordt het licht en begint de volle omvang van de ramp langzaam tot ons door te dringen. Het water, weliswaar iets gezakt, staat op korte afstand van ons huis. Het lijkt precies Schaloen aan zee.
De karpers genieten: heel de tuin is gracht. Zoveel ruimte hebben ze nog nooit gehad. Wij zijn wat minder enthousiast.
Hoe meer we rondkijken, hoe meer we ons afvragen: ‘Hoe moet dit allemaal weer goedkomen?’ Door alles wat we horen en zien, hebben we snel in de gaten hoe enorm Zuid-Limburg door dit alles getroffen is. Natuurlijk volgen ook wij de berichten op de televisie en zien we de angst en paniek bij plaats- en streekgenoten.
Geraakt
En dan woon je opeens midden in een rampgebied. Wat er toen gebeurde, was ook weer zeer aangrijpend. Er kwam een nieuwe stroom op gang: een stroom van hulp, eten, kleding, huisraad, liefde, gebeden. Het hield niet op.
Limburg werd geraakt. Heel Nederland kwam in actie. Weer dachten we: ‘Dit hadden we niet verwacht.’ Wat zijn we al die lieve mensen dankbaar. De eerste tijd na de ramp konden we bijna nergens komen. Overal waren wegen afgesloten en onbegaanbaar. Eén doorgaande weg bleef open. Die weg maakte duidelijk hoe erg het was. Bij alle huizen stapels huisraad. Heel aangrijpend. Wanhopig op de stoep gezette koelkasten, televisies, tafels, stoelen, speelgoed. Alles waar mensen van hielden, stond nat en vies op straat. Vrachtwagens reden af en aan om alles op te halen en op parkeerplaatsen te verzamelen, wachtend op een definitievere oplossing, die er op dat moment nog niet meteen was.
Groot leed
Nu, maanden later, lijkt alles weer redelijk normaal. Toch weten we dat er nog heel veel herstel nodig is. Dankbaar zijn we dat de ramp in Nederland niemand het leven kostte, maar het leed was en is ontzettend groot.
Weer denk ik aan Noach.
God sloot met hem een verbond en door Noach met ons allemaal. De regenboog is het teken. Die boog is schitterend om te zien, maar nog veel mooier om te beleven.
Joke Bot
woont op kasteel Schaloen in Oud- Valkenburg.