column

Irritant

‘Je verliest je ov-chipkaart!’, roept een man in colbertje naar haar. Verdwaasd kijkt ze hem aan: ‘Huh, wat…? O!’

Snel draait ze zich om, grist het pasje van de vloer waar tientallen voetstappen haar hand voorbijschieten. ‘Waarom kan ik het nooit? Ik had de wekker zelfs extra vroeg gezet…’ Snel zet ze haar reis voort. Uitchecken en de borden ‘Uitgang’ volgen. Ha, daar is de roltrap het station uit. Ze kijkt even of haar chipkaart echt in haar jaszak verdwijnt voor ze langs de rij mensen glipt die de tijd hebben om stil te staan op de roltrap. ‘Hoe doen die mensen dat?’

Eenmaal het station uit is het nog maar twee straten. Tien minuten te laat, checkt ze als ze langs de reclameklok bij de bussen loopt. Ze voelt haar zelfvertrouwen toenemen als ze andere mensen op de stoep passeert. Haalde ze op die manier ook maar de tijd in.

Net voor de restaurantdeur houden haar voeten even stil. Haar hand kamt even door haar blonde krullen, een glimlach tegen het glas in de deur voor ze hem openduwt. Maar de lach laat haar glans achter in het glas als ze de frons op zijn voorhoofd ziet. ‘Hè, hè, ben je daar eindelijk? Je kunt ook nooit op tijd zijn.’

Iedereen heeft irritante gewoonten. We kennen ergerlijke eigenschappen van onze vriend, vriendin, man, vrouw of familie. Misschien wil je van een nare gewoonte af. Doe je al weken je best om wat af te leren of om iets beter te doen.

Maar stel dat je perfect was, wat is de liefde van de mensen om ons heen dan waard? Beseffen we dat liefde een stukje van jezelf kost, maar dat je daar de ander voor terugkrijgt? Juist in andermans gebreken kunnen we laten zien hoeveel we van hem of haar houden.

Martine de Wit