Levenseinde

In 1965 leidde ik als jong predikant van Ooltgensplaat mijn eerste begrafenis. Onlangs begroef ik iemand in Arnhem. Groot is het verschil tussen dorp en stad. Nog groter het verschil in denken over de dood tussen nu en 1965, schrijft ds. P. Vermaat.

Natuurlijk had ik er tijdens mijn leervicariaat bij ds. J. van der Velden in Amersfoort over gesproken. Natuurlijk had hij mij ook een enkele begrafenis laten leiden. Toch overviel het me toen ik het voor dat eerst als dienstdoend predikant moest doen.

In de stad gaat het zo heel anders dan op een dorp. Ik was nauwelijks 25 en nog niet de verbazing voorbij dat de gemeente in Ooltgensplaat mij volledig in mijn nieuwe rol als haar voorganger aanvaardde. Of was het de grote aarzeling bij mezelf, dat er nu van mij woorden over leven werden verwacht die de ernst van de dood konden verzachten?

De begrafenis was ‘van huis uit’. Dus spoedde ik mij per fiets – hoge hoed onder de snelbinder – naar het sterfhuis. Een dodelijke stilte overviel me in de straten en in de overvolle arbeiderswoning. Overal stonden gehuurde klapstoeltjes. Eén mooie stoel was voor de dominee vrij gehouden. De huisbijbel lag open. Een knikje – neen, geen enkel woord, want waar de dood is, heerst het zwijgen – van de bedienaar gaf aan dat ik kon beginnen.