column

Logeetje

We hebben een logeetje. Ze is vier jaar en zit in groep 1 van de basisschool.

Het belooft een feestje te worden, want we gaan eerst ergens frietjes eten. In de auto raken we al snel in gesprek over school. School is volgens ons logeetje erg belangrijk, want van school word je heel erg slim.

Samen stellen we vast dat ik in totaal negentien jaar op school heb gezeten. ‘Dan heeft de Heere God wel een miljoenmiljard….’. Ze breekt haar zin af. ‘Wat bedoel je daarmee?’, vraag ik. ‘Dat weet ik niet. De Heere God weet alles en ik niet’, antwoordt ze. Meteen daarna is ze ernstig op zoek naar de grote gele M die de plek aangeeft waar we eten zullen.

Een tijdje later aanvaarden we gewapend met een ballon de tocht naar huis. Op de terugweg komen we weer te spreken over God. De Heere God is niet alleen heel erg wijs, maar ook heel erg machtig. Hoe ze dat weet? ‘De Heere God kon takken in brand steken. En de andere god kon dat niet.’ De namen weet ze er niet bij, maar de geschiedenis heeft de juf goed doorgegeven.

Eenmaal thuis is het allang bedtijd. Mijn vrouw zingt met het logeetje haar gebedje. Als het af is, zegt de vierjarige parmantig: ‘Nu ga ik echt bidden.’ In haar vrije gebed beveelt ze luid en duidelijk diverse mensen uit haar omgeving bij de Heere aan.
Het eenvoudige vertrouwen van het kind in de God van de Bijbel doet me denken aan Blaise Pascal. Pascal geloofde in de God van Abraham, Izaäk en Jakob. De God dus Die Zich openbaarde, en niet een ingewikkelde god van de filosofen. Dit meisje vertrouwt kinderlijk eenvoudig op de God die takken in brand kan steken.

Soms zijn we bang voor de McDonaldisering van de kerk. Dat alles kinderlijk eenvoudig en hapklaar gemaakt wordt. Af en toe een gesprekje met een vierjarige, al dan niet op weg naar McDonalds, lijkt me een goede remedie. Het vertrouwen van ons logeetje is kinderlijk, maar zeker niet eenvoudig.

Arjan Baarssen