Heftige momenten hebben elkaar in 2023 in zo’n snelheid opgevolgd dat het ene schokkende beeld over het andere schuift en je vandaag nauwelijks nog beseft wat je vier maanden geleden zo raakte. Er lijkt een versnelling in de geschiedenis te zitten.
Als ik terugblik op het jaar dat zijn laatste dagen beleeft, ervaar ik niet als eerste de behoefte om alles terug te halen, om ontwikkelingen te duiden. We vertillen ons immers aan wat er gebeurde: een wereldmacht als Rusland die nog altijd in oorlog is met Oekraïne; de terreur van Hamas die zich keerde tegen Israël, dat volk dat ook vandaag ervaren moet dat antisemitisme geen standpunt of positie in een discussie is, maar een duivelse, redeloze hartstocht; in eigen land een populistische eenmanspartij als grootste, wat een stabiel landsbestuur onzeker maakt. Wie doet ons het goede zien in de chaos van de machten?
In het overrompelende van het wereldnieuws en in het pijnlijke of zondige in mijn eigen leven is het beter om het hoofd te buigen, het hart op te heffen. Bidden en belijden, die beide helpen ons verder. Verootmoediging en vertrouwen, die beide bieden rust, al is het aangevochten rust. Zingend geven we aan dit alles uiting:
In nood is mij
Zijn trouw nabij.
Ja, Hij, de Heer der Heeren,
blijft eeuwig wijs regeren.
‘Ik kom zeker’
‘En zie, Ik kom spoedig’, zo laat de verhoogde Christus in het laatste bijbelboek opschrijven door Johannes. Uit een preek leerde ik recent dat we ook mogen lezen ‘Zie, Ik kom zéker.’ Elkaar mogen we deze woorden steeds weer aanreiken, als onrecht in de wereld immens is, als de aarde al zo lang wacht op de tweede komst van de Heiland der wereld. Dit zegt Degene die geen van Zijn woorden ter aarde laat vallen.
Toen de oude apostel een blik in de hemel mocht werpen, zag hij de Zoon des mensen met zeven sterren in Zijn rechterhand. Zeven gemeenten zijn dat, gemeenten die model staan voor heel de kerk van Christus op aarde. Alleen daarom al is het nodig om bij die gemeenten te horen, bij haar te blijven, in haar midden de liefde van Christus te leren kennen. Anders loop je Zijn bescherming mis, bescherming die Hij Zijn kerk toezegt.
Neutraal zijn?
Die liefde van Christus omvat alles. Ze beschermt ons tegen elk mogelijk gevaar. Dat is belangrijk als we zien dat een leven met Hem, een wandelen in Zijn geboden, in ons werelddeel steeds meer leidt tot weerstand, tot geïrriteerde reacties. Hoe duiden we dat, al die speldenprikjes? Waarom is er die irritatie tegen een christelijk leven? Omdat tal van regeringen neutraal willen zijn, waarbij ze niet beseffen dat deze zogenaamde neutraliteit het voorportaal is van ongeloof. Ik geef enkele willekeurige voorbeelden.
– In het Britse kustplaatsje Bournemouth werd een man aangeklaagd die in stilte aan het bidden was in de buurt van een abortuskliniek. Vervolging wachtte hem, slechts op basis van zijn gedachten en gebeden.
– In Noorwegen weigerde een schoonmaakbedrijf de ramen van een kerkgebouw te wassen, omdat het ‘in het belang van sommige werknemers zowel religieus als politiek strikt neutraal wil blijven’.
– Dichterbij huis vinden we onze minister van Volksgezondheid, Ernst Kuipers, die de Mars voor het leven onacceptabel noemde. Wat is de reden dat een minister energie besteedt aan mensen die het eigenaarschap van het leven bij onze Schepper willen houden?
Godsdienstkwestie
Deze op zichzelf kleine gebeurtenissen mogen we niet achteloos opnemen. Om welke reden moet een minister immers ageren tegen een getuigende pro-life mars, als de christelijke politiek in ons land sterker dan ooit naar de marge gedrongen is? Welk gevaar ervaart het dominante liberale denken in ons land als er 9000 mensen door Den Haag lopen om te communiceren dat het leven een geschenk is? Groen van Prinsterer heeft het in de negentiende eeuw voorzien: ‘De godsdienstkwestie is de voornaamste, de eerste kwestie, die de politieke kwestie beheerst en insluit.’
Prima als jij de Bijbel belangrijk acht, maar laat dit denken geen gevolgen hebben voor het openbare leven. Echter, als het christelijk geloof, als bijbelse noties invloed in de politiek verliezen, zijn we overgeleverd aan materialisme en atheïsme. We zien het vandaag.
•••
Onze zondag
Het is de geschiedenis van de kerk die voortgaat te midden van de geschiedenis van de wereld. Die twee lijken soms samen op te lopen. Voordat de zekere wederkomst van Christus er is, zien we dat degenen die onrecht doen, meer onrecht zullen doen en dat wie vuil is, vuiler zal worden. Het kwaad gaat voort, vermenigvuldigt. Tegelijk schrijft Johannes in Openbaring 22: ‘Wie heilig is, laat hij nog meer geheiligd worden.’ Een scherpe tegenstelling dient zich aan.
Nodig hebben we het dan dat we onze zondag als een apart gezette dag blijven reserveren, dat we vanuit de eredienst elke week het leven ingaan. Daar functioneren, zo wil de Heere het, verzoening en vernieuwing, daar wordt de rust geschonken. Daar leren we vanuit het geloof in Christus’ regering in de wereld participeren, in voorbede, getuigenis en barmhartigheid. In de eredienst horen we dat de wereldgeschiedenis de geschiedenis van het heil dient, dat alles wat op aarde gebeurt in het teken staat van de komst van Gods Koninkrijk. Alleen al onze jaartelling herinnert ons daaraan: we leven 2023 jaar na de geboorte van Christus.
In het middelpunt
Hij is de Eerste en de Laatste, Hij vormt het centrum van het leven. De Engelse prediker Martyn Lloyd-Jones heeft het in Het hart van het Evangelie zo verwoord: ‘Het Nieuwe Testament komt naar ons toe en zegt: “Ik heb geen belang in uw mening over wat dan ook, tenzij wij het eens zijn over uw mening ten aanzien van Hem.” Hij staat in het middelpunt. Hij is de Eerste, en zelfs wanneer wij het mis hebben ten aanzien van Hem, dan maakt het geen verschil, zelfs al hebben wij in alle andere opzichten gelijk.’
Een treffend citaat is dit, deze woorden die de opvoeding van onze kinderen raken, die het leven van de christelijke gemeente op het juiste spoor wil houden, woorden die zo bepalend zijn voor de identiteit van de kerk als geheel. Immers, ons leven gaat voorbij, en dat beseffen we in de laatste dagen van 2023. Daarom: ‘En dit is het getuigenis, namelijk dat God ons het eeuwige leven gegeven heeft; en dit leven is in Zijn Zoon.’ (1 Joh.5:11)
Preken over Christus
Preken dat Jezus de Christus is, dat blijft zolang het heden van Gods genade duurt daarom de hoge roeping van de kerk. Je zou bijna wensen dat hierover op de synode het gesprek ging in plaats van over predikant of pastor, al wil ik geen valse tegenstelling creëren. Geen andere Naam onder de hemel, zegt Petrus (Hand.4); en het voornemen van Paulus in 1 Korinthe is om niets anders onder u te weten dan Jezus Christus, en Die gekruisigd. Het zijn woorden die aan rijkdom en scherpte niets verliezen mogen. Elke evangelielamp mag op Hem gericht zijn. Opdat jongeren en ouderen Zijn heerlijkheid ontdekken gaan en met de dichter van het Hooglied (5:16) belijden: ‘Alles aan Hem is geheel en al begeerlijk.’
Spreken we over deze prediking, dan denken we aan de dienaars van het Woord die in 2023 hun aardse loopbaan beëindigd zagen. Het was hun hoogste roeping de gemeente te bewaren bij Christus, bij wat de Vader over Hem getuigde: ‘Mijn geliefde Zoon, in Wie Ik Mijn welbehagen heb!’ Met dankbaarheid voor hun ambtelijke arbeid in de gemeenten herdenken we hen op deze plaats:
– ds. P.J. Stam, overleden op 26 januari (71 jaar);
– ds. P.A. Vlok, overleden op 2 mei (76 jaar);
– ds. J. Vroegindeweij, overleden op 20 mei (90 jaar);
– ds. A. Tromp, overleden op 25 juli (89 jaar);
– ds. T. van ’t Veld, overleden op 10 september (92 jaar);
– ds. K.R. Cuperus, overleden op 16 december (90 jaar).
Verlangen
Als estafettelopers die van een vorige generatie het stokje van de bediening van het Woord overnamen, mogen Gods knechten vandaag de Naam van Christus verkondigen. Dankbaar zijn we voor jonge mensen die zich dit jaar geroepen wisten om in die dienst voort te gaan, aarzelend soms, tegelijk met verlangen om op Gods tijd in de dienst te staan. Het tekort aan werkers in de kerk werd in 2023 meer zichtbaar en merkbaar. En tegelijk, de Heilige Geest blaast in onze nood het verlangen om Hem te dienen aan als Christus verkondigd wordt als de Levende.
De Eerste en de Laatste spreekt,
die dood geweest is, maar die leeft.
Hij is het Die aan de gemeente van Smyrna (Openb.2) woorden schrijft die ons de roeping van de kerk en van elke gelovige voor ogen stellen (Schriftberijming 30):
Houd aan Mij vast in druk en strijd:
uw lijden duurt een korte tijd.
Volhard in lijden en in nood
en wees getrouw tot in de dood.
Geïnteresseerd in meer lezenswaardige artikelen? Neem een jaarabonnement. Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!