column

Mijn jufs

Het zijn gewone moeders. Geen hooggeleerde theologen of mensen met een diploma voor pedagogiek of didactiek. De twee zondagsschooljuffrouwen met wie ik inmiddels vijf jaar het zondagsschooluur mag leiden. De Heere zet hen in om kinderen in te leiden in Zi

Ik kan me de eerste middag nog goed herinneren. Ik moest vertellen over Jaël en Sisera en ik mocht, naar woorden zoekend, danken. Ik zat nog op de universiteit, had meer hoofd dan hart en mocht proberen met Gods Woord kinderharten te bereiken.

De maanden daarna lette ik heel goed op. Als ik niet de vertelling had, zat ik achterin en sloeg de verrichtingen van mijn jufs nauwkeurig gade. Ik was de leerling van de Japanse sushimeester. Die moet een jaar toekijken hoe de meester zijn taak vervult, voor hij zelf aan de slag mag. Ik leerde door observeren.

Ik zag een mengeling van liefde, vreugde en bewogenheid. De genade van de goede God uitgestort ook voor mij. En ik wil, kind, dat jij er in deelt. Ik realiseerde me dat moeders gewoon weten hoe kinderen in elkaar steken. Wat ze begrijpen en wat ze niet begrijpen. Langzaam kreeg ik het in de vingers. Ik leerde door de knieën gaan, hakselen, voorproeven. En door af te kijken is zelfs bewogenheid te leren.

Door de jaren heen groei je. Mensen willen je promoveren. Naar hogere klassen op zondagsschool of taken in hoger aanzien in de kerk. Ik blijf bij mijn kinderen van zeven en acht. Dat niveau kan ik net aan, zeg ik inmiddels glimlachend. En ik blijf bij m’n jufs. Je bouwt een bijzondere band op. Buiten het zondagsschool uur spreek je elkaar niet eens zoveel, maar binnen het uur mag je soms dwars door elkaar heenkijken. We beleven samen gouden uurtjes. Kinderen drinken de vertelling in, we zingen samen en we bidden dat het tot zegen van ons allemaal mag zijn.

Zo bouwt de Heere Zijn kerk op zondagmiddag, met behulp van gewone moeders. Hij gebruikt hen ook om onhandige jongelui op te voeden tot enige bekwaamheid in dienst van Zijn Koninkrijk. Waarvoor dank.

A. Baarssen