Moeders
Moederschap is geen vorm van vervreemding van jezelf of slavernij, waarbij je de klusjes mag opknappen
Heb je net een baby, dan is het wennen. Op Instagram lachen de mama-posts je toe. Via internet vind je tips genoeg voor een kind dat niet wil drinken, niet wil slapen of steeds huilt. De één vertrouwt op haar gevoel en kiest een eigen koers. De ander wil het liefste praten met andere moeders of lijstjes van deskundigen raadplegen. Moeders zijn er nu eenmaal in soorten en maten en daar kijkt niemand van op.
Toch liggen moeders ook onder een vergrootglas. Zo mopperen journalisten en columnisten over de ‘conservatieve moederschapscultus’ die nog altijd springlevend zou zijn in ons land. Moeders stappen te vaak in rollen die van hen verwacht worden. Ze zouden wat minder uren thuis en wat meer op het werk moeten maken. De emancipatie is pas voltooid, als hij net zo vaak de luier verschoont als zij, toch? Er verschijnen boeken en films over spijtmoeders: vrouwen die bij nader inzien toch niet zo gelukkig – of zelfs heel ongelukkig – zijn met de verplichtingen en verantwoordelijkheden die horen bij moederschap. Ook dat taboe moet doorbroken worden. Een vanzelfsprekendheid dat vrouwen moeder zijn? Welnee, dat is hardnekkige culturele ballast uit het verleden.
Mij valt ook iets anders op. Moeders lijken soms juist uit beeld verdwenen. Komt het omdat we moeders zo natuurlijk en gewoon vinden? Zonder een moeder waren we er immers niet. Of denken we bij moeders automatisch aan bergen wasgoed en die kruimels onder de eettafel? Niet zo nodig om die voor het voetlicht te halen. Het lijkt veel belangrijker om de werkende, de reizende of de zichzelf ontplooiende vrouw in de schijnwerpers te zetten. We willen ons vooral niet laten terugbrengen naar dat ene aspect van vrouw-zijn. Een vrouw is zoveel meer.
Tijd voor tegengas: Lieve moeders, laat je niet ontmoedigen. Moederschap is geen vorm van vervreemding van jezelf of slavernij, waarbij je de klusjes mag opknappen. Jij mag het leven doorgeven en je kind het leven leren. Je mag je handen vouwen, met of voor je kind. Moeders zijn misschien wel het krachtigste tegengif tegen egoïsme en ik-gerichtheid. Daar kan onze tijd wel wat van gebruiken.