Naakt aan het kruis
Zij verdelen Mijn kleding onder elkaar en werpen het lot om Mijn gewaad. Aangrijpend is deze passage uit Psalm 22. Naakt hangt Jezus aan het kruis, schrijft ds. A. Beens.
Zelfs de lendendoek die menige kunstenaar op het doek of in woorden Hem overliet, lijkt historisch twijfelachtig. Hij was naakt, alleen maar naakt. Wij kijken weg, uit schaamte en ook uit eerbied. Maar het Evangelie roept ons tot bij de naakte Christus. Wij moeten het zien. Wij moeten Hem zien, met alle consequenties die eraan verbonden zijn. Dit is tot onze schaamte én tot onze vertroosting, maar het raakt ook ons leven van alledag.
Onthutsend
Daar hangt Hij: moedernaakt, zoals Hij uit de schoot van Maria voortkwam. Deze naaktheid onthutst. Nergens kan Jezus wegkruipen. Adam verstopte zich in de struiken van het al verloren paradijs, gevlucht voor God. Maar Jezus kan geen kant meer op. Hij hangt vastgespijkerd aan een ruwhouten kruis. Op die heuvel daarginds…
Het kan echter geen kwaad onze ogen werkelijk open te sperren en op die manier Hem aan te kijken zoals Hij hangt in onze diepe schaamte en schande. Het Evangelie brengt ons tot Hem. Vooral: het brengt Hem tot ons uit. Grijpt het ons nog aan, een naakte Jezus? Het gaat niet om een soort ‘shock’. De naakte Jezus wordt ons gepredikt met het penseel van de evangelisten. Naaktheid is sinds de zondeval nauw verbonden met schaamte. Adam en Eva komen verschrikt tot de ontdekking dat zij naakt zijn. Tot dan toe was de naaktheid natuurlijk, onbeladen, vanzelfsprekend. Maar dan, in het licht van Gods rechtvaardige heiligheid, teistert de vrees hen, zodat zij zich moeten verbergen.
Op Golgotha worden Jezus de kleren van Zijn lijf gerukt. Het omhulsel van de kleding gaat weg, het ene na het andere stuk. En ze gaan van hand tot hand. Ze worden verdeeld, iedereen krijgt wat. Tot het laatste deel toe en daarover – het was kostbaar – loten de soldaten. Dat is de ‘rok’, uit één stuk geweven. En dan is de Heiland, de Mens, naakt. Hij is zozeer Mens als wij dat Hij Zich schaamt, nota bene Hij, ‘bekleed met mogendheên’ (Ps.72).
Werkelijkheid
Toen Hij geboren werd wikkelden Jozef en Maria hem in doeken als een teken dat zij Hem als hun eigen kind erkenden. Nu verliest Hij Zijn laatste kleding. Hij is naakt. Het is om te huiveren. Hij wordt geëxposeerd, onbarmhartig tentoongesteld. Zijn laatste waardigheid, Zijn zelfrespect moet Hij verliezen.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 13 april 2017.