Nog veel werk te doen
Bijna vijf maanden geleden kwamen we aan in Beirut. Nu staan we op het punt om terug te gaan naar Nederland. Dat heeft iets dubbels. We hadden graag nog meer van het land van de ceders gezien, maar tegelijkertijd is het goed om straks weer thuis te zijn.
Tijdens ons verblijf aan de Near East School of Theology heb ik onderzoek gedaan naar de missie van de Maronitische, Oosters‑ Orthodoxe en Protestantse Kerk in Libanon. Van elke kerk heb ik twee theologen geïnterviewd.
Tijdens het interview met Habib Badr, predikant van de National Evangelical Church in Beirut, spraken we over het ontstaan van de Protestantse Kerk in Libanon.
Onbereikte volken
Deze kerk is in Libanon ontstaan door de komst van zendelingen. Zij kwamen voornamelijk uit de Verenigde Staten. Dit interview, maar eigenlijk onze hele tijd in Libanon, herinnerde mij aan het belang van zending. Ik vraag mij af of wij als Nederlandse christenen nog wel bereid zijn om naar de andere kant van de wereld te gaan om mensen daar de goede boodschap te brengen, ook als het ons alles kost. Niet lang na dit interview kwam mij ook een ranglijst van onbereikte volken onder ogen. India staat bovenaan de lijst, maar er zijn nog zoveel andere landen waar mensen nog niet of nauwelijks in aanraking zijn gekomen met Gods Woord.
Verschillende vragen en gedachten komen er al lezend in mij naar boven. Zijn we als westerse christenen niet in slaap gevallen? Beseffen we nog wel dat onze naasten die niet in de Heere Jezus geloven, verloren gaan? Hebben wij onze naasten dan wel lief als we hun niet de boodschap van redding en genade brengen?
De zending in
En hoe kan het eigenlijk dat zending vandaag de dag een minder grote rol lijkt te spelen dan vroeger? Zou het kunnen dat we te druk met onszelf zijn? Zou het wellicht zijn, omdat christenen in het westen wereldgelijkvormig zijn geworden? Hechten we misschien te veel waarde aan huisje, boompje, beestje?
Beseffen we nog dat we hier geen blijvende stad hebben?
Dit betekent echt niet dat iedereen nu alles moet achterlaten en de zending in moet gaan. Ook in onze omgeving en op de plek waar de Heere ons heeft gesteld, mogen en moeten we onze naasten op de Heere Jezus wijzen. Maar zeggen we dit soms ook niet te snel? Als je heel persoonlijk mag weten dat de Heere Jezus Zijn leven voor jou heeft gegeven, dan wil je toch ook je leven aan Hem verliezen? Dan ben je toch bereid om alles te verliezen, zodat ook anderen Hem voor eeuwig winnen?
Terug naar Nederland
Wij staan op het punt om Libanon achter ons te laten. Dat voelt dubbel aan. Er is hier nog zoveel werk te doen. Zowel moslims als christenen moeten op de enige weg tot behoud worden gewezen (Joh.14:6).
Laten we bidden voor nieuwe werkers. Tegelijkertijd weten we ons geroepen om terug te gaan naar Nederland. Al zijn wij ons ook bewust van het gevaar dat we de pinnen van onze aardse tent te vast zetten. Meer dan eens beseffen we dat het er niet om gaat dat wij een fijn leven hier op aarde hebben, maar dat Zijn Naam verheerlijkt en Zijn Koninkrijk uitgebreid wordt (zoals we met het Onze Vader bidden) en dat we de kruisweg achter de Heere Jezus aangaan (Luk.9:23). Dat is de enige weg naar het Vaderhuis.
Hoe de weg hier op aarde verder zal verlopen weten we niet, maar dat is ook niet het belangrijkste. Het gaat erom dat we onze Gids kennen en Hem volgen, dan zal Hij ons naar die plekken leiden waar Hij ons hebben wil.