column

OK

‘Oké, we gaan beginnen in vijf, vier, drie, twee, één en nul. Als Gemma en Eveline ook nu hun gesprek af willen sluiten, dan kan dat ook.’ Ongeveer zo begonnen de meeste lessen in mijn mentorklas afgelopen jaar.

De gewoonte was ergens vorig jaar ontstaan, toen de klas nog iets dynamischer was dan dit jaar. In de loop van dit jaar was een dergelijk groot signaal eigenlijk niet nodig, maar kreeg het vooral iets vertrouwds. 

‘Jullie weten dat ik het woord OK op twee plekken gebruik hè? Op zondagsschool bij kinderen van zeven en acht, en bij jullie,’ zei ik regelmatig glimlachend. De klas slikte de speldenprikjes gewillig. We hadden het immers goed samen. Zij luisterden naar mij, ik probeerde naar hen te luisteren. Nog nooit had ik als mentor in een 3 havoklas zoveel incidenten af te handelen, maar onze geschiedenisles was een andere werkelijkheid. Er was orde, aandacht, ze stelden goede vragen. 

Aan het einde van het jaar sprak ik hen toe, en probeer ik het woord OK nog wat te vullen. ‘Het woord OK kent zijn oorsprong rond 1820 in Boston. OK stond voor <i>oll korrect<p>. Een woord van goedkeuring, een kwalificatie van het beste. Dat is eigenlijk waar ik elke les mee begon. Het was goed om hier met elkaar te zijn.’

Tegelijkertijd moest ik benoemen dat lang niet alles OK was. Er waren veel zorgen, leerlingen kampten met hun gezondheid, geliefden vielen weg. De avond voor deze laatste lesdag condoleerden we nog een klasgenote, van wie de vriend bij een verkeersongeval was overleden. Het leven is vaak niet OK. Het is uiteindelijk alleen echt OK als we verbonden zijn met God, die eens alles echt OK zal maken.

Ik sloot af met een belofte. Ik ga in volgende jaren in situaties als deze proberen een ander woord te zoeken. Het woord OK is dan gereserveerd voor de vitrinekast van de geschiedenis, verbonden aan deze klas in het seizoen 2017-2018. De klas vond dat OK. Ik hoop vooral dat het met hen OK zal zijn.

Arjan Baarssen