Oneens over Israël

Heel wat predikanten - en gemeenteleden - denken de eerste zondag van oktober aan Israël. Met het Joodse volk heten christenen onopgeefbaar verbonden te zijn. Wat betekent dat concreet? Tineke van der Waal zoomt in op de recente Israëldiscussie.

Israël en de Palestijnen vormden de inhoud van brochure die de Gereformeerde Bond in mei vorig jaar bij De Waarheidsvriend voegde. Dr. M. van Campen, lid van het hoofdbestuur, laat erin zien hoe God Israël heeft verkoren en het volk een landbelofte gegeven. De auteur is er van overtuigd dat deze oudtestamentische belofte vandaag nog geldig is en wacht op vervulling.

Interessant genoeg ontspint zich na de publicatie op internet een discussie over het thema kerk en Israël. Dr. T.T.J. Pleizier, inmiddels hervormd predikant te Dirksland, brengt in een lang betoog onder woorden waarom hij met de brochure niet uit de voeten kan. Hij krijgt bijval (en verweer) van diverse theologen en niet-theologen. Het lijkt bijna een historisch moment te zijn, alsof predikanten eindelijk hun vraagtekens onder woorden (durven?) brengen bij de theologie die de ruggengraat van de Israëlbrochure vormt.

De reacties onthullen dat een aantal – vooral jongere – predikanten wezenlijk anders over Israël denkt dan in hervormd-gereformeerde kring leidend was. Dat levert een aantal vragen op. Bijvoorbeeld: hoe komt het verschil in visie als beiden bijbelgetrouw willen zijn; hoe anders wordt de Bijbel gelezen? En ook: heeft dat theologische consequenties? Intrigerend is verder waarom de discussie met zoveel emotie gepaard gaat. En: welke rol speelt ieders biografie hierin?