Oneindige verdieping
In dit afsluitende artikel staan we stil bij hoe we zelf de verwachting van de wederkomst een grotere plaats kunnen geven in ons dagelijks leven. Laten we ons en elkaar inprenten waar het echt om gaat.
Wat is het belangrijk om elke dag van ons leven bij twee dingen stil te staan, namelijk zowel bij de broosheid van ons leven als bij de nadering van onze Heere en Heiland op de wolken van de hemel. Regelmatig krijg ik van jong en oud de reactie dat je zo toch niet leven kunt. In mijn optiek is de vrucht van het nadenken over deze zaken een oneindige verdieping van ons geloofsleven. Iedere zondag belijden we het immers: ‘Ik geloof de wederopstanding van het lichaam en een eeuwig leven.’
Bruidegom
In de breedte van de gereformeerde gezindte is er regelmatig sprake (geweest?) van een versmalling in het geloofsleven. De gedachte ‘als ik maar zalig word…’ is dan het één en het al. Dan gaat het ons puur om ons persoonlijk behoud. En ja, dat is ontzettend belangrijk. We zijn op weg naar ‘de nimmer eindigende eeuwigheid’. Maar is de toekomstverwachting van de christelijke gemeente niet oneindig veel meer? De Bruidegom komt terug om Zijn bruidsgemeente op te halen en te volmaken. Als het goed is: mijn Liefste komt terug. Hij Die nu door Zijn Woord en Geest bij mij is en in mij woont, zal straks in volle heerlijkheid verschijnen. En alle oog zal Hem zien.
Herschapen
De lichamen van allen die ontslapen zijn, zullen opstaan en voor de eeuwigheid herschapen worden.
Eeuwig wel of eeuwig wee. Die aardse tabernakel die hier afgebroken wordt zal straks – volmaakt – verenigd worden met mijn ziel. Dat is toch mijn enige troost in leven en in sterven? Goed om te onderstrepen dat het eeuwige leven hier en nu begint, op het moment dat ik een levende band krijg met Christus door een waar geloof.
Mattheüs 25
Spannend is altijd weer de duiding van Jezus’ woorden in met name Mattheüs 25. Wellicht staat in de beleving van een aantal van ons de inhoud daarvan wat op spanning met het sola gratia. Uit talloze monden klinkt de vraag: ‘Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien en te eten gegeven…?’, maar eveneens: ‘Heere, wanneer hebben wij U hongerig gezien… en hebben U niet gediend?’ In de bredere setting van de Bijbel komen we die spanning veel vaker tegen. Niet voor niets is het Hebreeuwse woord voor ‘woord’ en ‘daad’ één en hetzelfde woord. Denk ook maar aan de brief van Jakobus.
Heilig avondmaal
‘Doe dat, totdat Ik kom,’ zijn de woorden van de Heere Jezus bij de instelling van het heilig avondmaal. In onze gezindte zijn we – terecht – intens bezig met de vraag of we ‘waardig’ zijn om deel te mogen nemen aan het heilig avondmaal. Maar in het bevel (!) om Zijn dood te gedenken klinken uitdrukkelijk de woorden ‘totdat Ik kom’. Wat een schitterend onderwijs. Hoe zouden we anders kunnen volharden tot het einde? Die volharding is toch vrucht van Zijn sterven en opstanding?
Nieuwe hemel en aarde
Anno 2021 kunnen we – in en buiten de kerk – intens bezorgd zijn om de schepping, om de aarde die totaal uitgeput is geraakt door onze drang om te consumeren. We kunnen zó geconcentreerd zijn op het heil van en voor zondaren dat we niet (meer) beseffen hoe we zondigen tegen onze Maker, de hemelse Pottenbakker, Die er recht op heeft dat wij zuinig omgaan met Zijn schepping. Is het dan niet heerlijk om te geloven dat God straks een nieuwe hemel en een nieuwe aarde zal scheppen? Het zal straks worden zoals het was…. Of mogen we zeggen: Het zal straks eindeloos veel mooier worden. Het werk is dan gedaan. Nooit meer zonde. Geen dood, geen…
Als we dat bedenken, kan de vraag bovenkomen: hoe kan het toch dat we zo weinig bezig zijn met Gods toekomst, die – als het goed is – uit genade ook onze toekomst is?
Recht doen
God zal recht doen. Er komt een einde aan het diepgewortelde onrecht op deze aarde. Dat kunnen wij met een gerust hart aan onze Heere en Koning overlaten. ‘Uw Redder zal uw Rechter zijn,’ zeiden ze vroeger. Goed om dagelijks te bedenken. Maar vooral, wat een troost. Hij velt een rechtvaardig oordeel.
‘Vanwaar Hij komen zal om te oordelen de levenden en de doden….’ Wij kunnen – en willen soms – het onrecht niet wegdoen. Wijzelf zijn vaak zo onrechtvaardig in ons oordeel. We zien de splinter in ander- mans oog en niet de balk in eigen oog. Maar Hij doet al dat onrecht weg. Het verdwijnt in de zee van eeuwige vergetelheid. Alles wordt nieuw.
Israël
Eén en andermaal wees ik op Israël. Niet voor niets is er in de Bijbel sprake van het nieuwe Jeruzalem.
Openbaring 21 is een indrukwekkend hoofdstuk. Ik lees daar over ‘het heilige Jeruzalem, dat neerdaalde uit de hemel, bij God vandaan….’ Zoals de eeuwen door het land Kanaän de navel van de aarde wordt genoemd, zo zal straks die heilige stad, die ‘lichtstad met de paar’len poorten’ alle aandacht vragen, omdat daar geen tempel meer zal zijn, omdat de Heere, de almachtige God, haar tempel is, en het Lam.’ (vs.10,22) Ik ben heilig nieuwsgierig naar de toekomstige dingen, naar dat machtige slot van de symfonie, naar de volle openbaring van wat nu voor ons geloofsoog vaak nog zo verborgen is.
Pelgrim
Persoonlijk vind ik het best moeilijk om aan mensen om mij heen te laten zien dat ik een pelgrim ben, onderweg naar de eeuwigheid. Hoe bezit ik vandaag als niet bezittende, wat betekent het om wel in, maar niet van de wereld te zijn, hoe valt aan mij te merken dat ik zoek de dingen die boven zijn, waar Christus is? Hebben wij als westerse christenen de pinnen van ons levenshuis hier en nu niet al te vast gezet? Zijn wij werkelijk wervend, omdat gezien wordt dat we reizend zijn naar die stad? Laten we veel bidden om de krachtige doorwerking van Gods Heilige Geest om vernieuwing, verwachting, christelijke hoop en volharding, tot lof en prijs van de God van Israël, de drie-enige, de God van onze doop, van Hem, Die niet laat varen het werk dat Zijn hand begon.