Ongewoon geloven

‘Jezus is voor ál mijn zonden gestorven.’ Wie belijdenis doet, wil daarom niets liever dan Hem uit dankbaarheid volgen. Maar dan blijkt al snel hoe onmogelijk dat is, stelt ds. G.M. van Meijeren.

Recent sprak ik daarover met een leeftijdsgenoot. Hij vertelde: ‘Als ik nu terugdenk aan toen ik belijdenis deed, vraag ik me af: Meende ik destijds wel wat ik zei? Want hoe kan het dat ik zo’n slappe christen ben, zo ongelovig en zo ver bij God vandaan, al volg ik de kerkdiensten trouw? Dat zou toch anders moeten zijn als je echt gelooft?’

Aan alles proefde ik hoe hij ermee worstelde. Hij begon over ‘geloofsafval’, ‘het oordeel van God’ en ‘het bedroeven van de Heilige Geest’. ‘Jezus zou mij toch alles waard moeten zijn?’ Nee, hij had er nooit op gerekend dat de vanzelfsprekende manier waarop hij destijds zijn geloof had beleden, zo in twijfel getrokken zou kunnen worden. 

Verwondering

Het deed mij denken aan een preek van ds. H.C. Touw (1903-1972). Hij zegt: ‘Er is een tijd in ons leven, dat wij het ‘natuurlijk’ vinden, dat wij mogen aanbidden, mogen geloven. Natuurlijk helpt Hij ons, natuurlijk verhoort Hij ons, natuurlijk neemt Hij ons in genade aan! Alles doodgewoon!

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 18 maart 2021, of download de gratis pdf.

Bestel een los nummer, maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,- of neem een jaarabonnement op De Waarheidsvriend.