column

Onuitsprekelijk onrecht

China staat voortaan drie kinderen per koppel toe’, kopte het NOS-nieuws op 31 mei. Het stond er alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Wat een gulheid! Drie kinderen!

Vanaf eind jaren zeventig tot 2015 voerde China een rigoureuze eenkindpolitiek. Mijn generatie en de generatie van mijn ouders werden gedwongen niet meer dan één kind te krijgen en de maatregelen waren bloeddorstig. Volgens officiële cijfers zijn er sinds 1971 meer dan 336 miljoen kinderen geaborteerd. (De werkelijke cijfers zijn hoogstwaarschijnlijk nog afschuwelijker).
Toen echtparen maar één kind mochten, kozen velen voor een jongen om de familienaam voort te zetten. Dat heeft nu als gevolg dat binnen 20 tot 25 jaar een vijfde van de Chinese mannen zeer moeilijk een bruid zal kunnen vinden. De vrouwen zijn namelijk jaren geleden in de vuilnisbak gegooid.

De eenkindpolitiek heeft de Chinese grond doordrenkt van tranen en bloed. Tranen van miljoenen moeders die meegesleept werden uit hun huis om kun kind te laten aborteren. Tranen van vaders die hun babymeisjes achterlieten in het veld om te sterven. Bloed van miljoenen kinderen die het daglicht niet mochten zien. Waarom? Omdat geld en voorspoed voorgingen.

Nu beslist vadertje staat dat zijn onderdanen meer kinderen mogen krijgen, want het ziet in dat er een grote demografische ramp heeft plaatsgevonden. Er zijn niet genoeg kinderen om de ouderen te onderhouden. Die rekensom had een kind kunnen maken. En nu het mag, willen velen geen kinderen meer. Want decennialange propaganda maak je niet zomaar weer ongedaan. Maar goed, daar zal wel weer wat op gevonden worden, want als het niet goedschiks gaat, kan het altijd nog wel kwaadschiks. Er kan ook altijd nog een uitspraak van Mao uit de kast getrokken worden om de nieuwe maatregelen kracht bij te zetten ‘有人有力’ (You ren, you li: als je mensen hebt, heb je kracht). En geschiedenisboeken kunnen gewoon herschreven worden.

Het onuitsprekelijke onrecht is bijna niet te verkroppen en verlangen naar recht kan me overweldigen. Als water op een dorstig land troost me de gedachte dat al dit onrecht wordt opgeschreven in een boek.

Marieke den Butter-Kommers