column

Op schouders van reuzen

Tot zending geroepen worden en uitgaan met een organisatie die nog maar pas is opgezet, tegenover geroepen worden tot zending en uitgaan met een organisatie met meer dan honderdvijftig jaar ervaring.

Drieëntwintig weken op een boot, tegenover drieëntwintig uur van deur tot deur. Intense hitte en muskieten doorstaan, tegenover huizen met waaiers en soms zelfs airco die muggen buiten de deur houden. Gaan in de wetenschap dat je waarschijnlijk nooit meer je familie en vrienden in je thuisland zult zien, tegenover een tweejaarlijks verlof van tien weken. Lokale geneesmiddelen, tegenover toegang tot allerlei westerse gezondheidsdiensten en -verzekeringen. Ontberingen, honger en armoede tegenover een huis om in te wonen, elke dag eten en vriendelijke mensen om je heen. 

Zomaar een kleine greep uit de vergelijkingen die ik trok toen ik een biografie las over het leven van Hudson Taylor en zijn vrouw Maria. Ik zat in een comfortabele stoel van een sneltrein die met 210 km per uur door een landschap raasde, dat vergelijkbaar was met dat waar Hudson en Maria gelopen hebben. Zo nu en dan legde ik het boek even neer. Steeds stel ik me voor wat ik zou doen in hun situatie en ik vraag me zelfs af of ik wel gegaan zou zijn als de offers zo groot waren.

Ik stel me voor hoe ik zou reageren als mijn kinderen ernstig ziek zouden zijn terwijl mijn man op reis is en ik hem niet kan bereiken. Ik stel me voor hoe ik zou reageren als er een woedende menigte voor mijn deur zou staan en dat ik, terwijl ik zes maanden zwanger was, uit een raam zou moeten springen om mezelf in veiligheid te brengen. Of dat ik drie kinderen zou moeten afstaan aan de dood. Ik kan niet anders dan stil worden.

Wat een onvoorstelbaar doorzettingsvermogen en liefde hebben zij (en met hen vele anderen over wie nooit een boek geschreven is) gehad voor de zaak van Christus. Het werk dat wij mogen doen en de vrucht die wij mogen zien, bestaat, omdat we staan op schouders van reuzen.

Marieke den Butter