Op vijandelijk terrein

Van over de oceaan waait een zachte, kille westenwind het land op. Omhooggestuwd door de loodrechte rotsen wervelt ze om hem heen, schrijft Leendert van Wezel.

Hij staat roerloos, vlak bij de rand, en kijkt met oude, tranende ogen naar beneden. Naar het strand. Al meer dan zeventig jaar proberen de trage golven de sporen weg te wassen van wat hier gebeurd is. Tevergeefs. Als hij hier staat, zijn de beelden in zijn geest nog even levendig als toen, op die verschrikkelijke dag.

En toch kijkt hij nu anders. Als vanuit een ander perspectief. Milder ook. En het gevoel van diepe pijn is door de jaren veranderd. Ergens, als een grondtoon uit de diepte, eerst onhoorbaar, later aanzwellend, is er nu ook dankbaarheid. En verlangen. Ja, ook verlangen. Het valt hem nu minder zwaar om terug te denken aan die dag, die volgde op de nacht vol angst en zeeziekte. 

Zelf heeft hij er geen last van, maar om hem heen wordt gekotst en gekreund. Zijn uniform is doorweekt van het overspattende water. Zijn maat Ben zit links van hem, stil, ogen gesloten.

Benieuwd hoe dit kerstverhaal verdergaat? Lees het vervolg in De Waarheidsvriend van donderdag 21 december 2017.