column

Ouderen

Het was op een vroege ochtend. Ik kwam in de Oranjehof aan. Rond de klok van acht is er, voor in het gebouw, een moment voor een praatje met enkele vrijwilligers.

Het zijn meestal mannen die daar elke morgen te vinden zijn. De meesten zijn ouder dan zeventig, verschillenden ouder dan tachtig jaar. Zij zijn elke dag al vroeg in de weer voor ons zorgcentrum. Ik maak altijd even een praatje met hen, meestal over iets bijzonders wat er is gebeurd in het dorp, vaak met een lach en een grap.

Deze morgen stond er nog maar één vrijwilliger. Een man die altijd in is voor een grapje. Dit keer echter niet. Hij stond stil en keek me aan. In zijn ogen zag ik tranen. Hij keek ernstig toen hij zei: ‘Ik maak me grote zorgen.’ Ik keek hem aan en vroeg me af wat hij bedoelde. Wat was er met hem gebeurd? Met trillende vingers pakte hij uit zijn zak een klein krantenknipsel. Hij zei: ‘Hier, hier maak ik mij zorgen om. Kijk eens wat ik gisterenavond allemaal las in de krant. Alles wat er gebeurt in Syrië … Hoe zal het straks gaan met ons land?’ Hij schudde zorgelijk zijn hoofd en vervolgde: ‘Ik maak me echt grote zorgen, straks gaat het in ons land ook fout.’

Ik begreep hem en zei: ‘Dat is ook om zorgen over te maken.’ Toen keken we samen naar boven. ‘Ja’, zei ik, ‘daar mogen we onze zorgen brengen.’ Kordaat zei hij, met een snik in zijn stem: ‘En dat doe ik ook!’

Aan het eind van de dag, toen ik naar huis reed, dacht ik aan dit gesprek terug. Ik moest denken aan wat sommigen zeggen over ouderen. Ouderen, aan de rand van de samenleving, ouderen, die het allemaal in onze tijd niet meer meemaken. Ouderen, … een voltooid leven?

Ik dacht aan de vele ouderen die zich inzetten voor anderen, die bezig zijn in het vrijwilligerswerk. Ouderen, die hun handen vouwen en de Heere bidden om kracht, ondersteuning en bescherming. Bidden voor nu, voor later, bidden voor hun kinderen en kleinkinderen. Hun leven is van onschatbare waarde.

Het is geweldig om zulke ouderen in je omgeving te mogen hebben.

Cokky de Visser