column

Papa

Terwijl ik met mijn vijf maanden oude kleinzoon door de kamer loop, probeert hij intens kijkend orde te scheppen in alle indrukken die hij opdoet. Ik geniet van zijn oplettende blik.

Het lukt me nauwelijks oogcontact te krijgen, zo geboeid is hij door zijn omgeving. Maar dan komt zijn vader binnen. Ogenblikkelijk verschijnt een brede lach. Alle inspanning om de wereld te ordenen is overbodig. Er is één vast punt en dat is papa. De ontspannen glimlach die zijn gezicht siert, zegt me overduidelijk: hier groeit niet een relatie, hier ís een relatie.

Terwijl papa de kamer uitloopt, mijmer ik over de intieme interactie tussen vader en zoon. Het is zo gewoon, maar het heeft een boventijdelijke schoonheid. Ik denk aan een tekst uit Spreuken 8 waar de wijsheid speelt voor het aangezicht van God en zegt: ‘Ik was dag aan dag Zijn bron van blijdschap.’ In een lange (zij het niet onomstreden) uitlegtraditie, wordt de wijsheid rechtstreeks betrokken op Christus. De Vader verheugde Zich in het verlossingswerk van Zijn Zoon, zo zegt Matthew Henry. En andersom werd Jezus blij bij het zien van Zijn Vader. Zo dichtbij proefde Hij de goedheid en de genade van God.

Onze Godsvoorstelling staat niet los van onze waarnemingen bij mensen. Dat kan snel fout gaan. Een voorstelling naar eigen wensen wordt een afgod. Om die reden verbiedt God Israël beelden te maken. Theoloog Bram van de Beek is niet opgehouden te waarschuwen dat een voorstelling van een ‘Abba-vader’ een plat goed-gevoel christendom in de kaart speelt. Wat ik zie gebeuren tussen mijn kleinzoon en zijn vader is dus hooguit een flauwe afspiegeling van een goddelijke werkelijkheid.

In deze passietijd stuit ik ook op de grens van mijn associaties. Het laatste kruiswoord van Jezus is een klacht aan Zijn Vader: ‘Mijn God, waarom hebt U Mij verlaten?’ (Mark.15:34) Dat Jezus door Zijn Vader verlaten wordt, gaat mijn voorstelling te boven. Bij het meest essentiële houdt de beeldvorming op. En juist deze huiveringwekkende waarheid is de grond van het geloof. De gelovige kan vanwege dit evangeliewoord God vertrouwend zijn Vader noemen.

A. de Muynck