Predikant en zijn stem

‘Laat U mijn tong en mond en ’s harten diepste grond toch welbehaaglijk wezen.’ Dat verlangen moet het gebed van de predikant zijn die zich zondags opmaakt om het Woord van God te verkondigen. Ds. C. den Boer over de tong en mond van een voorganger.

Wie nagaat hoe vaak de Bijbel de menselijke stem noemt als instrument in de dienst van God, zou verbaasd staan. God heeft de mens een stem gegeven als een soort luit met tien snaren om te zingen tot Zijn eer en daarvan te spreken, dag en nacht. Hoe rijk als een voorganger die vox humana (menselijke stem) ook gebruiken mag om in de dienst des Woords te doen, wat Psalm 78:1 (ber.) zingt:

Mij vloeit een schat van wijsheid uit de mond,

gelijk een bron, die voortspringt uit de grond.

Een predikant doet er goed aan bij zijn spreken in de kerk ook te letten op het instrument van onze stem. Maakt hij er optimaal gebruik van? Staat zijn stem werkelijk in dienst van de boodschap die daardoor mag klinken? ‘Als wij woorden uitspreken, brengen we daarmee ook gevoelens over en willen we dat een boodschap zo en zo wordt begrepen’, las ik over de stemtaal (paralinguïstiek).