Het overlijden van een dierbaar iemand is een ingrijpende gebeurtenis. Wanneer die geliefde bovendien zelf een eind aan zijn leven heeft gemaakt, is het verdriet vaak nog onverdraaglijker. Het rouwproces na zelfdoding is dan ook moeilijk en zwaar. Hoe gaan nabestaanden verder?
Het kan voor nabestaanden heel moeilijk zijn hun leven weer op de rails te krijgen. Helaas ben ik in mijn persoonlijk leven geconfronteerd met zelfdoding. In 2015 verloren mijn man en ik onze zoon Joël, op 24-jarige leeftijd. Hij was opgenomen in de GGZ met een heftige psychose. Het is op zichzelf al verschrikkelijk om je kind zo ziek te zien. We hebben geprobeerd hem te helpen, met en voor hem gebeden. Toch was de uitkomst anders dan dat we gehoopt hadden. Op een middag is hij weggegaan uit de kliniek en heeft een eind aan zijn leven gemaakt. Een uur later stond de politie voor de deur. Je wereld stort in….
Dit was en is een zeer ingrijpende ervaring. Het is een gebeurtenis die je leven omverwerpt. Alles wordt in één keer anders. Je hebt intens verdriet, omdat iemand er niet meer is. Om het ‘nooit meer’. Om het afschuwelijke wat gebeurd is. Pijn, omdat je de ander niet kon bereiken in zijn pijn en hij of zij jou niet kon bereiken.
Schaamte
Er speelt vaak schaamte. Je schaamt je dat het fout is gegaan, maar ook dat je het fout hebt gedaan. Je kunt voelen dat je met de vinger wordt nagewezen. Dat is de moeder van…
Vaak is schaamte ook een reactie op de veroordeling van de samenleving, want zelfdoding is nog steeds een taboe. Dat heeft ook wel te maken met een stuk onmacht. Mensen weten niet hoe ze moeten reageren. Dat maakt het voor nabestaanden nog moeilijker om erover te praten waardoor ze in een isolement terecht kunnen komen.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 11 november 2021, of download de gratis pdf.
Neem een jaarabonnement (€ 49,00). Als welkomstgeschenk ontvangt u De Waarheidsvriend twee maanden gratis. Of maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,-!