column
Rutte over geloof
Op Hervormingsdag hield minister-president Mark Rutte in een lege Kloosterkerk in Den Haag de zogenaamde protestantse lezing. De reacties uit christelijke kring vielen in twee kampen uiteen.
Op Hervormingsdag hield minister-president Mark Rutte in een lege Kloosterkerk in Den Haag de zogenaamde ‘protestantse lezing’. De reacties uit christelijke kring vielen in twee kampen uiteen. Velen waren enthousiast. Niet eerder verwoordde Rutte zijn persoonlijk geloof zo expliciet. Hij benadrukte dat het goede leven bestaat in verantwoordelijkheid en aandacht voor mensen om je heen. ‘Het leven draait niet om contanten of consumptie, het draait om contact.’
Andere reacties waren kritischer. Zeker, de premier benadrukte het belang van de kerk, maar die vindt hij vooral in ‘gezamenlijkheid’. Mag het iets meer zijn? En als Rutte Romeinen 12 leest, vindt hij daarin vooral de eigen verantwoordelijkheid, de diverse gaven die mensen ontvangen en principiële gelijkheid. Liberale principes dus.
De tegengestelde reacties op Ruttes toespraak doen denken aan een onderscheid uit de psychologie, tussen satisficers en maximizers. Ik ben geen psycholoog, maar ik heb begrepen dat maximizers bij elke keuze naar het beste, het maximale, streven. Het beste of helemaal niets. Satisficers overzien de beschikbare opties en kiezen wat voor hun behoeften voldoet. Het hoeft niet de mooiste of beste jas te zijn, als je er de winter maar mee door komt.
Maximizers zullen Ruttes toespraak onder de christelijke maat vinden, terwijl satisficers zullen benadrukken dat het bijzonder is dat de leider van ons land over kerk en geloof spreekt.
Vaak lijkt het maximale benadrukken principiëler dan tevreden zijn met het hoogst haalbare. Toch is dat maar de vraag. Perfectionisme past zo slecht bij een gevallen wereld. Je kunt zelfs stellen dat streven naar volmaaktheid nu net de oorzaak van de zondeval was.
En als we dan toch de maat nemen: liever bij onszelf dan bij een ander. Als je je eigen gebrek beseft, verwonder je je over sporen van geloof bij de ander. En natuurlijk verlang je meer.
Ruttes toespraak ligt achter ons, maar wekelijks mogen we de kerkdiensten meebeleven, meestal online. Gebreken genoeg: in de techniek, in de preken, in het zingen van voorzangers. Ik houd mezelf voor: kijk maar naar wat je wél ontvangt en wees daar dankbaar voor. Het kleine is vaak al genoeg.
A. Huijgen