De kleine kerk in Antakya, Turkije, groeit. Terwijl de predikant het werk nauwelijks aankan, slaat aan de andere kant van de grens de bevolking van Aleppo op de vlucht voor de dreiging van de islamitische rebellen van HTS. Antiochie en Aleppo: zo dicht bij elkaar maar een wereld van verschil.
Dit voorjaar bezocht ik zowel Antakya als Aleppo. Allebei zijn het meer dan tweeduizend jaar oude steden, hemelsbreed maar ruim honderd kilometer van elkaar verwijderd. Nu was ik opnieuw in Antakya, het oude Antiochië. Een week geleden kwam ik terug. Antakya ligt dicht bij de grens met Syrië, een grens die hermetisch gesloten is. Aan de andere kant ligt Idlib waar de islamitische rebellen nog steeds hun machtsbasis hebben behouden.
Antiochië
Antiochië werd door de zware aardbeving, nu bijna twee jaar geleden, grotendeels in puin gelegd. Heel langzaam krabbelt de stad weer een beetje op. Veel mensen zijn nog in containerwoningen ondergebracht. Het is ook de stad die zo’n belangrijke rol speelt in het leven van de apostel Paulus en de voortgang van het Evangelie van Jezus Christus in de wereld.
Overlevenden van de aardbeving valt het op dat het juist christenen zijn die uit heel Turkije komen om praktische hulp te bieden en liefde en aandacht geven. Zo is er bijvoorbeeld die bakker uit een naburig dorp die na de aardbeving dagenlang de verwoeste stad ingaat met versgebakken brood voor de slachtoffers. ‘De mensen omhelsden me en vonden het geweldig toen ik vertelde dat ik dit uit liefde voor Jezus doe.’
"*" geeft vereiste velden aan