column

Tetteretet

Een doopdienst. Alle jonge kinderen uit de kerk mogen naar voren komen. De dominee richt nog een speciaal woord tot hen. De ene dominee doet dat ogenschijnlijk makkelijk, de ander zie je ploeteren.

Elke keer moet weer een andere metafoor bedacht worden. Menig zwemdiploma, rijbewijs, paspoort en tegoedbon heb ik langs zien komen. Woorden worden gebruikt om het beeld dat het andere beeld symboliseert, uit te leggen. 

Soms zijn het krachtige voorbeelden, waarmee je weer op een nieuwe manier ziet wat de doop is en hoe bijzonder het is. Vaak zijn de voorbeelden vooral te begrijpen voor de volwassenen en eigenlijk dus voor hen. Symbolen en metaforen zijn veel te ingewikkeld voor (jonge) kinderen. Die snappen de diepere laag niet (en dat hoeft ook helemaal niet). Kinderen nemen alles letterlijk. Wat als de Heilige Geest is als de wind, je zonden als een smerige zakdoek en de doop als het wassen van je handen nadat je in de modder gespeeld hebt… 

Dat een kind soms helemaal geen metafoor nodig heeft en dat een bijbelverhaal zelf krachtig genoeg kan zijn, ontdekte ik weer eens aan het begin van het schooljaar. Mijn zoontje van vier ging voor het eerst naar school. Hij vond het erg spannend en had alle moed van de wereld nodig om de klas binnen te stappen. Op een morgen in een van de eerste weken hield hij zijn handen op zijn rug en toen hij bij de juf kwam, gaf hij geen hand. In plaats daarvan bracht hij zijn handen naar zijn mond en deed het geluid na van een bazuin. 

De juf keek verbaasd. Bij mij viel het kwartje. De dag ervoor had ik verteld van Gideon. Dat hij bang was geweest en dat hij met bazuinen en fakkels op de vijand af moest gaan en dat hij op God moest vertrouwen. Dat had mijn zoontje letterlijk genomen. Hij dacht: zo durf ik de klas wel in! Voor hem werd de bazuin de eerste schoolweken een symbool voor vertrouwen en moed vatten. God zou hem helpen. En het werkte. De juf is niet overwonnen, maar zijn angst wel.

Elsbeth Visser-Vogel