Tobben over heilszekerheid

Als je als predikant vraagt of de persoon tegenover je weet van vergeving en behoud, krijg je nogal eens als antwoord: ‘Ik hoop het.' De onzekerheid klinkt erin door. Mensen durven niet te zeggen: ‘Ik weet het' of: ‘Ik geloof het', schrijft ds. J. Muller.

Tijdens een vakantie in Canada bezochten we op een schiereiland verschillende vuurtorens. In vroeger tijden liepen veel schepen met slecht weer vlak voor de haven stuk op de rotsen. De regering besloot toen om vuurtorens te bouwen, zodat de schepen veilig de havens konden bereiken.

Het kan een christen net als deze schepen vergaan. Voordat hij de haven van de rust ingaat, kan het nog zo ontzettend stormen dat hij bevreesd is dat zijn levensscheepje toch nog schipbreuk zal lijden. In de donkere levensstorm is het dan nodig naar het licht gevoerd te worden.

In het pastoraat rondom het levenseinde kom je als predikant de vraag over heilszekerheid regelmatig. tegen. Een stervende hoor je zeggen: ‘Een lang leven betekent ook een berg zonden, dominee. Zijn die nu allemaal vergeven? Is mijn geloof wel echt? Zal Hij niet zeggen: ‘Ik heb u niet gekend?’ Kun je wel zeker zijn van je behoud?’ Het stormt!

Hoe komt het dat we worstelen met de heilszekerheid? Laten we na om ál onze zonden te belijden voor God? Volharden we in bepaalde zonden? Laten we het Woord gesloten?