Vanuit de marge
Het is elke keer weer verrassend om in de gesprekken met onze Franse broeders en zusters hun diepgeworteld geworteld verlangen op te merken. ‘Ik verlang ernaar dat mensen bij ons de kracht van de opstanding van Christus zullen zien.’
Het was een van de antwoorden op de vraag: ‘Wat zou je graag willen dat anderen van Christus zien in onze gemeente?’ Na een Focusdienst spraken we door over het thema ‘De gemeente een leesbare brief van Christus’. De oorlog in Oekraïne was nog maar net begonnen. De spanning en de onzekerheid waren voelbaar. Welke toekomst staat onze wereld te wachten, nu het geweld weer zo dichtbij komt? Toen klonk dus deze reactie. Het was een diep verlangen, een gebed om in alle gebrokenheid de mensen te laten zien wat de kracht van Pasen is.
Hoop
We kunnen de verlegenheid die de kerk heeft met onze seculiere samenleving, benadrukken. We ervaren moeite met het getuigenis naar buiten toe. We zijn kwetsbaar geworden, kerk in de marge. Maar Jezus Christus leeft. Hij is in ons midden. Hij is bij Zijn kerk alle dagen, tot aan het einde van de wereld. Als we dat met elkaar kunnen én blijven delen, komt er vertrouwen en openheid om vanuit die marge de hoop van het Evangelie door te geven.
De preekbespreking vond plaats in de kapel van Saint-Hippolyte-du-Fort, waar we door ons werk regelmatig zijn. Deze kleine gereformeerde evangelische kerk is een warme, hartelijke gemeente. Er is aandacht voor elkaar, van klein tot groot. Er is een verlangen om het geloof ook in het dagelijks leven te kunnen delen.
Weinig betekenis
De bevolking van de Cevennen kent een zekere geslotenheid als het gaat om het spreken over het geloof. Dat heeft ook te maken met de geschiedenis van vervolging. Men is daardoor voorzichtig en bedachtzaam. Het protestantisme is in Frankrijk nooit een grote beweging geweest en sinds het begin van de twintigste eeuw heeft de kerk, met de wettelijke regeling van scheiding kerk en staat, haar rol van betekenis nagenoeg verloren.
Dat ervaart men in Saint-Hippolyte nog meer dan in andere plaatsen. De plaatselijke overheid houdt niet echt rekening met de kerk en bij belangrijke gelegenheden wordt ze niet eens meer uitgenodigd. Je voelt daar wat het betekent om kerk in de marge te zijn.
Toch zichtbaar
Hoe kun je als kerk dan toch zichtbaar zijn? Het begint bij de mensen zelf. Wanneer er een directe lijn ligt tussen de zondag en het leven van elke dag, word je gedwongen om na te denken over je plaats als christen in de samenleving. De Franse cultuur is relatiegericht. De kerk kan een oefenplek zijn om te leren je leven te delen met de mensen om je heen. Zo ontstond spontaan tijdens een kerkenraadsvergadering een gesprek met een ouderling die ook gemeenteraadslid is. Er kwam ruimte om te delen hoe hij het ervaart als christen volksvertegenwoordiger te zijn. Men heeft specifiek voor hem gebeden. Voorzichtig worden initiatieven opgepakt om meer deel te nemen aan het publieke leven, verbinding te zoeken met andere kerken, te investeren in relaties. De kerk in Nederland leeft eveneens steeds meer in de marge, maar blijven ook wij geloven in die kracht van Pasen?