Veertig jaar in de zending

Bijna veertig jaar is hij al actief in en voor de zending. Tim Verduijn is nu met pensioen, maar een echte zendeling gaat niet achterover leunen. ‘Ik wil de rijkdom van de wereldkerk delen met de kerk hier.’

De eerste stappen van het zendingswerk zetten Tim en zijn vrouw Elsbet in Haïti voor Woord en Daad, vanuit ‘een verlangen om kennis te delen met anderen buiten Nederland’. We schrijven 1982. Acht jaar later volgde er een uitzending naar het Karamoja-gebied in Oeganda. Tim: ‘Dat gebied was gevaarlijk, we wisten het van tevoren. Elsbet en ik voelden ons beiden geroepen om erheen te gaan; we hebben het onafhankelijk van elkaar besloten. Als er dan wat gebeurt op het veld, is er geen sprake van dat de een er per se heen wilde en de ander maar is meegegaan.’

De laatste jaren bent u regiocoördinator Zuidoost-Azië geweest. Wat vindt u de meest opvallende verschillen in geestelijk opzicht tussen Afrika en Azië?

‘In Afrika is de kerk wat ouder. De gemeenschap is er heel belangrijk. Er wordt duidelijk beleefd: geloven doe je niet alleen. Het christelijk geloof is geaccepteerd, althans in de landen waar ik gediend heb (Oeganda en Kenia). Er kan spontaan een gesprek over ontstaan; het kan je gebeuren dat de taxichauffeur je ernaar vraagt. In Afrika is de kerk er altijd. De kerk heeft een ingang in de samenleving, is verweven met het grondvlak. Hulpverlening verloopt vaak via de contacten binnen de kerk. Als verder alles plat ligt door oorlog en conflicten, blijft de kerk overeind. Dat vind ik zo mooi. Het christendom is er op sommige plekken al 2000 jaar, denk maar aan de kamerling uit Handelingen 8.

In Azië hebben de jonggelovigen me geraakt.

Lees de volledige tekst van dit interview in De Waarheidsvriend van donderdag 20 mei 2021.

Bestel een los nummer, maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,- of neem een jaarabonnement op De Waarheidsvriend.