Verdriet na een miskraam

Meer dan 20 procent van de gerapporteerde zwangerschappen eindigt in een miskraam. Het uiteindelijke cijfer ligt hoger. Verlies betekent rouw. Reageert de omgeving daar altijd adequaat op? vraagt ds. J. Belder zich af.

‘Nee’, weet journalist en psycholoog Otje van der Lelij. Zij schreef in 2011 in Ouders van nu openhartig over haar eigen miskraam. Naar eigen zeggen om de taboesfeer die zij ervoer te doorbreken. Veel vrouwen durven niet over hun miskraam te praten, aldus Van der Lelij, die opliep tegen ‘talloze onhandige reacties. Sommige mensen wisten echt niet hoe ze moesten reageren’.

Hangt er inderdaad iets van een taboesfeer om een miskraam? En zo ja, geldt dat uiteindelijk niet voor iedere confrontatie met de dood? Volgens Karen Holford (in: The Loneliest Grief, Het onbegrepen verdriet) praten we in onze westerse cultuur wel heel gemakkelijk over seks, politiek en religie, maar niet over de dood. Dat was ooit anders. Bij onze voorgeslachten lag het doodskleed al klaar in de linnenkast.

De dood werd steeds meer gezien als gevolg van medisch falen of van een verkeerde keuze die we maakten. De ‘moderne’ samenleving weet geen raad en weg met de dood. Toen ik kort geleden op een gemeenteavond een inleiding mocht verzorgen over het verlies van jong leven, viel de opkomst tegen. Ik vroeg mij af in hoeverre dat te maken kon hebben met het door Van der Lelij gesignaleerde taboe.

Ieder mens die geconfronteerd wordt met diep ingrijpend persoonlijk leed wordt onvermijdelijk ook geconfronteerd met omstanders die ‘onhandig’ reageren, niet weten wat ze zeggen moeten, er clichés en dooddoeners uitflappen.

Het complete artikel leest u in De Waarheidsvriend van 21 november 2014.