Verhuizing
Een constante staat van verandering heeft iets vermoeiends en het geeft iets rusteloos
De PThU maakt zich klaar om te verhuizen. Nu is dat niet helemaal het goede woord, want verhuizen is nog niet aan de orde. Het feitelijk in- en uitpakken van dozen en inhuizen van meubilair, dat laat nog wel even op zich wachten. Nee, we zijn nu ‘in transitie’. In de Amsterdamse en Groningse locatie hangen borden waarop de fasering van de ‘transitie’ staat aangegeven op de kalender.
In transitie, van de ene staat kom je in de andere staat. Maar daar moet nogal wat voor gebeuren. Het ligt voor de hand om hier direct allerlei theologische toepassingen bij te maken: zijn wij niet allen in transitie, pelgrims als wij zijn, mensen onderweg? Zo werkt dat bij theologen – en ook bij predikanten die wekelijks een preek maken. Je kijkt wat om je heen, je voelt wat er gebeurt – in de wereld en bij jezelf – en voor je het weet, komt er weer één of andere associatie boven. Mooier gezegd: er licht een verbinding op.
Ik merk dat het mij niet zo ligt, dat ‘in transitie zijn’. Soms wil je even niet denken: wat komt hierna? Je wilt dat je gewoon een tijdje blijft in het hier en in het nu. Een constante staat van verandering heeft iets vermoeiends en het geeft iets rusteloos. In die zin is de kerk ook een rusteloos ‘ding’. De vanzelfsprekendheden van vroeger zijn voorbij. Het maakt niet uit of je met volle kerken zit of niet. Dat het niet zomaar doorgaat en dat we op weg zijn naar een onzekere toekomst, daar moet je wel een beetje tegen kunnen en dat moet je niet direct gelovig dichtsmeren. De kerk is van Christus, zeker, maar laat tegelijk de onrust gevoeld worden. Ook als het je niet zo ligt.
En dan is het Kerst. Het lijkt een verhuizing. Van de hemel naar de aarde. Maar het heeft vooral iets troostends voor mensen onderweg. Niet voor niets zijn het herders en wijzen die in beeld komen, mensen die een beetje rondtrekken en wat ongedurigs hebben.