Verlegen met de tucht

Ds. Y. Horjus deed onderzoek naar het draagvlak voor tucht in de Unie van baptistengemeenten in Nederland. Zijn proefschrift Elkaar aanspreken is echter ook daarbuiten van betekenis, schrijft dr. P. van den Heuvel.

Rondom de kerkelijke tucht bestaat een breed gedragen gevoel van verlegenheid, ook onder ons.

Iedereen beseft dat de tucht een wezenlijk element is in het kerk-zijn. Ook de kerkorde van de Protestantse Kerk in Nederland geeft daaraan de nodige aandacht. De vraag is echter: hoe kun je daaraan nog gestalte geven? 

Meer verscheidenheid

Dr. Horjus beschrijft uitvoerig welke factoren in deze tijd de uitoefening van de tucht in de weg staan. Vroeger waren er strikte criteria: zijn grootmoeder werd (in 1908) onder censuur gesteld wegens wereldgelijkvormigheid en rebels gedrag. Ze had als meisje van 18 jaar geweigerd zwarte kousen te dragen. Er was een breed gedeelde gemeenschappelijke moraal, vooral op het gebied van seksualiteit, en afwijking daarvan was censurabel.

Maar de tijden zijn veranderd. Tucht staat op gespannen voet met de vrijheid die in onze tijd zo hoog staat aangeschreven. Er is veel meer ruimte voor verscheidenheid, de verschillen in opvatting binnen één gemeente kunnen groot zijn. Kan de kerk mij voorschrijven hoe ik de dingen moet beleven? Morele kwesties worden tot de privésfeer gerekend. Niet de kerk met haar opvattingen, maar mijn eigen geloofsbeleving staat centraal. Horjus snijdt een wezenlijke vraag aan als hij stelt: de ‘zonde is een probleem geworden’.

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 8 april 2021.

Bestel een los nummer, maak gebruik van onze actie en lees De Waarheidsvriend vier maanden voor € 10,- of neem een jaarabonnement op De Waarheidsvriend.