Verras de wereld

‘De kerk zit in een woestijn,’ zei de protestantse scriba, dr. R. de Reuver, rond Pasen in Trouw. Als zendingswerkers-op-verlof is onze eerste reactie om deze observatie te beamen. Toch willen we hier een kanttekening bij plaatsen, schrijft L. Wolters.

Weliswaar voelen we mee met dit beeld van de kerk te midden van de doodse, dorre vlakte van onze maatschappij – Tsjechië, staat bekend als een van de meest atheïstische landen van Europa, Maar dit is niet het verhaal dat wij vanuit Tsjechië willen delen. Ik geloof ook niet dat het een bijbels beeld is. Jezus wijst ons op de oogst: de velden zijn wit! Lukas 10 is daarom in ons kerkstichtingsproject Network Praha een drijfveer geworden en iedereen wordt daarbij ingeschakeld. Zo zien we de kerk groeien.

Kerkgroei

Een van de belangrijke vragen die we tijdens ons verlof krijgen, is: hoe dan? Hoe pakken we dat aan – jullie in Tsjechië, wij in Nederland? De tijd van geïnstitutionaliseerd evangelisatiewerk is wel een beetje voorbij. Natuurlijk: ook in Tsjechië is er een Alphacurus, en we kennen mensen die daardoor tot geloof gekomen zijn. Maar de oogst is simpelweg te groot voor zo’n cursus alleen, of voor de evangelisatiecommissie.

Mijn punt is dit: niet iedereen is geroepen als evangelist, maar we hebben wel (allemaal) de opdracht om een leven te leiden dat vragen oproept. Wij laten ons in de gemeente in Praag daarin leiden door onder andere het boekje Surprise the World (Verras de wereld) van Michael Frost (staat voor nog geen vijf euro te koop op Amazon – gewoon even kopen en lezen dus). Hij stimuleert en inspireert om het missionaire te verbinden met het gewone leven.

Uitnodigen

In Praag doen we dat onder andere met een filmclub. Gewoon, omdat we zelf van films houden en het leuk vinden om anderen daarbij uit te nodigen. Of door te wandelen en een barbecue te organiseren. Of met een politiek debat. Eigenlijk pakken we gewoon alles op en aan wat makkelijk (en eenmalig) te organiseren is, en daar nodigen we onze vrienden bij uit, gelovig of niet.

De oogst is groot. In ongeveer vijftien maanden tijd groeide ons kerkstichtingsproject van twaalf naar meer dan 25 leden. De helft van hen noemde of noemt zichzelf een zoeker. Geprikkeld door de contacten met christenen en de ontmoeting binnen de gemeenschap die we vormen, kozen zij ervoor om een levensweg met God serieus te gaan onder zoeken. En wij trekken met hen op, naar Jezus toe.

Zit de kerk in een woestijn? Welnee, de kerk staat precies waar zij moet zijn: te midden van de oogst.