column
Vriendelijkheid
's Ochtends heb ik de gewoonte om - zo mogelijk - bij één van de ingangen van onze school te staan.
Het is namelijk iedere morgen een vrolijk gebeuren: vrijwel alle leerlingen groeten heel vriendelijk. Slechts een enkeling heeft het groeten niet geleerd, heeft een slechte bui of is zo bezig met nadenken over allerlei zaken die geweest zijn of nog komen gaan, dat de omringende wereld niet op het netvlies verschijnt. Een ander vindt het niet leuk als ik wijs op het baseballpetje of de bekende ‘oortjes’. Maar de vriendelijkheid van de meeste leerlingen is voorbeeldig.
Onlangs las ik dat we ‘in de ijstijd van het hart’ leven. Het gaat in deze tijd om targets, controle, efficiëntie, daadkracht en knopen doorhakken. Om succeslijstjes waar je hopelijk zo hoog mogelijk in te vinden bent. Ook in onderwijs en gezondheidszorg gaan we daaraan mank. Als we niet opletten slaat ook daar de verzakelijking toe. Dan praten we over heup- en kniestraten in het ziekenhuis en leveren we producten af in het onderwijs.
Zo’n ontmoeting met leerlingen in de vroege ochtend is een belangrijke motivatie om dit soort zaken stevig te relativeren. Het maakt het leven zoveel mooier als we gewoon vriendelijk zijn. Gewoon vriendelijk, zonder bijbedoelingen. Het geeft positieve energie. Er wordt makkelijk geklaagd over kinderen en leerlingen, over hun gebrek aan verantwoordelijkheid, over hun laksheid, over hun brutale gedrag. Het zou goed zijn om dan ook eens in de spiegel te kijken. Het heeft niet zelden iets met onszelf te maken. Respect geven is respect ontvangen.
Ik vraag me wel eens af waarom vriendelijkheid, eerlijkheid, respect, vertrouwen en warmte niet meetellen in deze wereld van cijfers en targets. Het is zeer belangrijke smeerolie voor alle organisaties. Misschien telt het niet mee, omdat het niet te meten is. Dat geeft dan ook direct het grote belang ervan aan.
R. Toes