Zichtbaar in het dorp
Ganges heet ook wel de ‘poort naar de Cevennen’. Eén grote weg vanuit Montpellier naar het achterland voert je naar deze plaats, die historisch gezien rijk is geworden door de zijdeproductie. Vandaag de dag is dat vergane glorie.
Soms ervaar je dat ook als je op zondag in de grote kerk van Ganges zit, als je beseft dat een halve eeuw geleden de kerk nog vol zat en het jeugdwerk bloeide. De gemeente was een voorbeeld voor andere gemeenten. Het was een gemeente met trekken van de vroegere volkskerk in Nederland. De kerk staat naast het gemeentehuis in het midden van het dorp, zichtbaar voor iedereen. Al komen er nu niet meer dan veertig kerkgangers, veel inwoners van Ganges zijn vroeger gedoopt of hebben belijdenis gedaan en komen uit oude protestantse families.
Geestelijke vitaliteit
Je merkt aan de oudere generatie dat men maar moeilijk los kan komen van dat rijke, geestelijke leven van vroeger, maar de realiteit is anders. De gemeente vergrijst en een nieuwe generatie ontbreekt nagenoeg. Dat is de reden dat de kerkenraad heeft besloten mee te doen met het Focustraject, waarin wordt nagedacht over de geestelijke vitaliteit van de gemeente. Gemeenteleden worden toegerust om wat ze zondags in de kerk meekrijgen, te verbinden met het leven van elke dag om hun geloof te leven en te delen. Dat vindt men niet eenvoudig. De vanzelfsprekendheid van vroeger dat iedereen in het dorp een band had met de kerk, is verdwenen. Men ziet het geloof vooral als iets persoonlijks en men is niet gewend om dat te delen met anderen.
Dagelijkse contacten
Toch liggen hier mogelijkheden. Iedereen heeft relaties of dat nu is in de familie, in de buurt, op het werk of op school. De predikant van Ganges komt regelmatig in de tabakswinkel tegenover de kerk om daar documenten te kopiëren en ontdekte dat de eigenaar van de zaak vroeger gedoopt was en naar catechisatie was geweest. Met andere woorden: in de dagelijkse contacten met mensen, in de oprechte belangstelling voor elkaar liggen soms ineens openingen om in gesprek te komen.
Waarom haken mensen af en weten ze de weg naar de kerk niet meer te vinden? Er kunnen verschillende redenen voor zijn. We kunnen eenzelfde analyse maken van de kerkelijke situatie in Nederland. Frankrijk ligt in dat opzicht niet ver bij ons vandaan. We leren van de Franse kerk dat je soms de moed moet hebben om het verleden achter je te laten, te investeren in de contacten die je hebt, en op zoek te gaan naar manieren waarop je als kerk zichtbaar bent voor het dorp.
Aanknopingspunten
De kerk, het kerkgebouw, staat nog altijd in het midden. Daar kun je wat mee. Maar niet zonder te beseffen dat wij zélf die kerk zijn. Waar liggen aanknopingspunten om God ter sprake te brengen? Een gemeentelid zei: ‘Ik bid aan het begin van iedere dag of God het me laat zien en mij dan de kracht geeft om goed te spreken van Hem.’
Onze Franse broeders en zusters heten ieder die in de zomerperiode op vakantie is in Frankrijk, van harte welkom in de kerkdiensten. Het is een bemoediging voor hen en voor ons. Er is veel wat ons verbindt.