column

Zingen in de nacht

Toen het eerste besluit kwam dat de scholen en kerken voor een aantal weken voor mij verboden terrein zouden zijn, hoopte ik nog goedsmoeds dat we met Pasen wel weer in de kerk konden zijn.

En dat we zouden zingen: ‘Nu jaagt de dood geen angst meer aan, want alles, alles is voldaan!’ Nu ik deze column schrijf, zitten we nog volop in de lijdenstijd. En het ziet ernaar uit dat de tijd van lijden tot na Pasen voort gaat duren. 

Een tijd van groot en klein leed. Stervende mensen, ziekenhuispersoneel dat moet toekijken hoe patiënten sterven zonder iets te kunnen doen, familieleden die geen afscheid kunnen nemen van naasten die sterven en begraven worden. Mensen die door moeilijke tijden heengaan en die eenzaamheid door moeten komen. Zij die het nieuwgeboren leven van naaste familieleden niet in hun armen kunnen nemen. Kinderen die te maken hebben met huiselijk geweld en de veilige omgeving van school moeten missen. Voor sommige mensen is het een tijd van duisternis. 

Ik vind het troostend om te zien dat God zorgt, door alles heen. De gemeenschap der heiligen krijgt op een andere manier vorm. Troostende woorden van God vinden op een andere manier hun weg. Prachtige liederen worden (wereldwijd) gedeeld. Een predikant begon met vloggen. Hoewel zijn eerste vlog technisch wat provisorisch aandeed, heeft de inhoud velen bemoedigd: ‘Als hij in duisternissen gaat en geen licht heeft, laat hij dan vertrouwen op de Naam van de HEERE en steunen op zijn God.’ (Jes.50:10) We hebben op God te vertrouwen. En daarom is het ook een tijd van vreugde en licht. Omdat we een God hebben Die te vertrouwen is. 

Sinds het sluiten van de scholen hebben wij een nieuw ritueel in huis. De kinderen steken ’s morgens een kaars aan, we luisteren naar een verhaal uit de Bijbel en we zingen. We steken de kaars aan als onderstreping van het geloof dat Hij er is, (juist) ook in de duisternis. En dan kan het zomaar gebeuren dat je gaat zingen van blijdschap. Zoals mijn zoontje van vier, onbezorgd en blij door het heerlijke, schoolvrije leven: ‘Dankjewel, corona, lalalala!’

Elsbeth Visser-Vogel