Globaal bekeken
Ds. K.H. Bogerd (Wouterswoude) verkeerde na een tumoroperatie op de rand van de dood. Hij vertelt in het Nederlands Dagblad over een daaropvolgende depressie:
‘Begin 2020 raakte ik in een depressie. Ik was als een dood vogeltje. Ik lag op bed of op de bank. De Bijbel ging amper open, ik kon nauwelijks meer bidden, zelfs bijna niet meer geloven. Ik zag overal tegen op – alles was één groot zwart gat. Voor mijn gezin was de situatie verschrikkelijk: mijn vrouw had geen man, onze kinderen geen vader. Volgens de artsen had de depressie te maken met de narcoses of met het feit dat ik op de ic slapende werd gehouden. Van mijn vrouw móést ik op zondag mee naar de kerk – gelukkig maar. God gebruikte de preek van een kandidaat: zijn kwetsbare en pure optreden, zonder poeha, sprak mij aan. Op het dieptepunt van mijn depressie kreeg ik weer zin om het Woord van God te verkondigen. Op advies van een bevriende predikant ben ik op een boerderij gaan werken. Dat was lichamelijk zwaar, maar zorgde voor verlichting van mijn geest. De bedrijfsarts vond dat ik op de vrijdagen maar weer een preek moest maken. Dat zag ik niet zitten. “Dan verzin ik voor de vrijdag zulk rotwerk dat u niet komt. En wat u op deze dag op papier zet, neemt u maar mee, dan gaan we er speciaal voor zitten”, zei de boer. Vrijdag aan vrijdag maakte ik preken die ik meestal ’s zaterdags hield tegenover de boer en boerin aan de keukentafel. Zo ben ik langzaamaan helemaal genezen. De Heere Jezus zegt in zijn Woord: “Ik heb voor u gebeden, dat uw geloof niet ophoude.” Achteraf zeg ik: in de tijd dat ik nauwelijks meer kon geloven en bidden, heeft Hij voor mij gebeden. Toen ik kanker had, was er veel belangstelling, maar tijdens mijn depressie was het heel stil. Voor ons mensen is een depressie iets ongrijpbaars waar we geen raad mee weten. Tegen alle christenen wil ik zeggen: draag elkanders lasten en vervul zo de wet van Christus, ook als iemand depressief is.’
Het meinummer van #protestant (vakblad voor werkers in de Protestantse Kerk) besteedt veel aandacht aan samenwerkende gemeenten. Over Den Bommel en Stad aan ’t Haringvliet:
Den Bommel en Stad aan ’t Haringvliet zijn 2 van de 14 dorpen op het Zuid-Hollandse, overwegend christelijke eiland Goeree-Overflakkee. Nog niet eens zo lang geleden zaten de kerken hier vol. Maar ook op ‘Flakkee’ kun je niet langer om de ontkerkelijking heen. Ds. De Borst verklaart dat deels demografisch: ‘Mensen trekken weg van het eiland. Je ziet het aan de voorzieningen: ooit waren hier in het dorp 2 supermarkten, nu is er alleen nog een bakker’, zegt hij. Een geestelijke factor ziet de predikant ook: ‘We hebben het te goed, we hebben God niet meer nodig.’ Diaken Martijn Vennik uit Stad aan ’t Haringvlieg vult aan: ‘Er wordt in deze tijd veel van mensen gevraagd, er moet al zoveel. In het weekend geven we prioriteit aan hobby’s en gezin.’ Ds. Arie van der Maas, classispredikant van de classis Delta (Zeeland en de Zuid-Hollandse eilanden), ziet het beeld van Goeree-Overflakkee in zijn hele werkgebied terug. ‘Van de 170 protestantse gemeenten in mijn classis hebben er zo’n 70 een onderbezette kerkenraad. Nieuwe aanwas is er nauwelijks. Veel gemeenten worden al jarenlang gedragen door dezelfde mensen van vaak boven de 60 jaar. Ik ken een ouderling-kerkrentmeester van 84’, zegt hij. ‘Het beroepen van een predikant wordt in deze gemeenten ook steeds lastiger. Voor een formatieplaats van 40 procent kun je niet werven.’ (…)
De laatste predikant van Stad aan ’t Haringvliet vertrok daar 4 jaar geleden. Ook dominee Bert de Borst is blij: ‘Ondanks het feit dat we ons zorgen maken over de krimp, geloven we dat God Zijn kerk in stand houdt. De toekomst is van Hem. Toch had ik er niet aan moeten denken dat ik straks de deur van de pastorie achter me dichttrek, en dat er dan niemand terugkomt.’