In memoriam ds. J. Vroegindeweij
Op zaterdag 20 mei is in de leeftijd van negentig jaar ds. Jan Vroegindeweij in vrede ontslapen. In de vroege morgen van de zevende dag is hij heengegaan. Het is de dag waarop Gods scheppingswerk is voltooid en Hij rustte van al Zijn werken. Zo is Zijn dienaar na volbrachte arbeid ingegaan in de rust die hem is beloofd.
Zijn vrouw en kinderen verliezen in hem een geliefde man en vader. Tot het einde toe omringden zij hem met veel zorg en toewijding, nadat hij de laatste maanden door een toenemend verval van krachten in Zorgcentrum Nijenstede in Amersfoort verbleef.
Dienaar van de kerk
Jan Vroegindeweij hebben we leren kennen als een trouw dienaar van de kerk. Aan de kerk heeft hij zich zijn leven lang verbonden gevoeld. Komend uit een befaamd geslacht van predikanten, ging ook hij in dat spoor verder. Kamperveen werd de eerste gemeente, de eerste liefde. Na Kamperveen volgden Maarssen, Emmeloord, de IZB en tijdens het emeritaat de pastoraatsgemeente in Soest.
Later zou hij zeggen: ‘In het werk als gemeentepredikant ben ik toch het meest bij mijzelf gebleven.’ Ja, daar klopt het hart van het geloof en van de theologie. Voor de IZB heeft hij zich ingezet om het zendingswerk in eigen land te verankeren als voluit kerkelijk werk (als bestuurslid van 1974-1981 en als predikant-directeur van 1981-1996).
Midden in de kerk
Als dienaar van de kerk stond hij midden in de kerk. Hij zocht verbinding met iedereen. Gezegend was hij met mildheid, humor en de gave van de diplomatie. Als het om zijn principes ging, was hij duidelijk: hervormd-gereformeerd, met een open verbinding naar iedereen die met hem de kerk diende.
Daarom boeide het hem ook wat er buiten de eigen kring van gemeenten gebeurde. Jarenlang was hij betrokken in het werk van visitatie, opzicht en bezwaren en geschillen. Als je met hem sprak, merkte je dat hij geboeid luisterde en daarna zijn mond hield. Alles wat hij hoorde, bewaarde hij vanbinnen. Alle informatie was bij hem veilig.
Er was altijd één ding dat hem nadrukkelijk kenmerkte. Wij zeiden vaak: ‘Als Jan ergens binnenkomt, komt een wolk van gezelligheid binnen.’ Zijn bulderende lach deed de vergaderkopjes rammelen en brak bij voorbaat de spanning of het wantrouwen, als er lastige onderwerpen aan de orde kwamen.
Maar voor alles was hij predikant. Gunnend. Dienaar van het Evangelie. Iemand schreef mij: ‘Ik herinner mij Jan Vroegindeweij van heel lang geleden, toen ik hem op de preekstoel zag staan, met zijn lange armen breed uitgespreid en hij zijn preek nodigend eindigde met de woorden: “Heer, waar dan heen? Tot U alleen!”’
Levend en spelend voor Gods aangezicht
Hij was ook een vriend van mensen. Vriendelijk in de omgang. Een mensenmens. Het leven in al zijn vormen boeide hem mateloos en trad hij met een open mind tegemoet. Geboeid door wat zich voordeed in de politiek, in de samenleving en in de sport. Hij was de belichaming van de theologie van Van Ruler: levend en spelend voor Gods aangezicht, als een kind dat zich mateloos verheugt in Gods goedheid.
In de afscheidsdienst op vrijdag 26 mei in de Adventkerk in Amersfoort stonden we stil bij Psalm 121. De Heere zal uw uitgang en uw ingang bewaren, van nu aan tot in eeuwigheid, de trouwtekst die hem en zijn vrouw An hun leven lang heeft vergezeld.
Het afscheid vond plaats in de dagen dat we Hemelvaart en wezenzondag vierden. Het is juist Psalm 121, die ons doet beseffen dat de kerk leeft tussen afscheid en weerzien. We trekken verder, maken onze gang door het leven. Verlaten het heiligdom en zien de bergen. Hoe zullen we het redden? Ook als we de doodsgrens moeten passeren? Dat we dan een land zien van louter licht waar heiligen heersers zijn (Weerklank 215). Zingend hebben we gebeden:
God, laat ons staan als Mozes hier
hoog in uw zonneschijn,
en geen Jordaan, geen doodsrivier
zal scheiding voor ons zijn.
De teraardebestelling vond plaats in Barneveld, waar we met het geloof en het gebed van de kerk deze dienaar gezaaid hebben in de akker van de opstanding.