In zicht
Journalist Tijs van den Brink schrijft op EO.nl over een rolstoelkerkdienst waar zijn vader (de emeritus predikant ds. T. van den Brink uit Putten) en zijn moeder aan deelnemen.
Het is zondagochtend, een verpleeghuis op de Veluwe. M’n vader woont tegenover het verpleeghuis, ik heb hem opgehaald en in z’n rolstoel de zaal in gereden. (…) Even later wordt ook m’n moeder, die in het verpleeghuis woont, binnengereden. Ze kan nog net naast m’n vader geparkeerd worden. Daar zitten ze dan. Negentig jaar allebei, samenwonen gaat niet meer vanwege verpleeghuismuren, maar op zondagmorgen zitten ze gelukkig gewoon naast elkaar.
Het is avondmaal vandaag. Dominee is een beetje laat, hij leidde eerst een dienst in een kerk in de buurt, hoor ik van m’n buurvrouw. Ze is de vrouw van de ouderling van dienst. ‘Ik houd van dit soort diensten. Ongedwongen, ontspannen, echt.’
We zingen psalmen. Ik ken ze allemaal uit m’n hoofd, merk ik, hoewel ik ze (jammer genoeg) zelden meer zing in m’n eigen kerk. Wel slim om in een verpleeghuis met veel mensen met dementie voor ‘gouwe ouwe’ te kiezen. Dominee houdt de preek kort en eenvoudig, hij snapt waar hij is. ‘Zo zeker als we vandaag brood eten en wijn drinken, zo zeker mag u zijn van de trouw van God.’ Hier en daar maakt iemand een ondefinieerbaar geluid, sommigen vallen in slaap, anderen luisteren aandachtig.
Dan is het tijd voor het avondmaal. We hoeven niet naar voren, de ouderling en diaken komen bij ons langs met brood en wijn. Dat is handiger met al die rolstoelen. Niet iedereen kan zelf nog eten en drinken, hier en daar springt een vrijwilliger bij. M’n vader kan m’n moeder het brood wel aangeven, maar de wijn is lastiger, zie ik. Ik spring bij. O, mama is in slaap gevallen. Dat is niet raar, dat gebeurt vaak tegenwoordig. Ik schud wat aan haar schouder, maar dat helpt niet. Dominee komt naar ons toe, ziet wat er aan de hand is. ‘Mevrouw Van den Brink!’ roept hij. Maar m’n moeder laat hem roepen. We zingen nog ‘God is goed, loof Hem te zaâm!’ en rijden of lopen dan langzaam naar de uitgang. Het orgel speelt een Johan de Heer-lied, een bewoner die naast me loopt, zingt mee en maakt dirigeerbewegingen. Zowel zij als de organist heeft plezier.
M’n buurvrouw heeft gelijk. Wat een mooie dienst was dit.
In een persoonlijk getoonzet interview over leiderschap in de nieuwe Koers komt PThU-hoogleraar dr. Arnold Huijgen aan het woord.
Mozes moet zich als leider van het volk niet altijd begrepen hebben gevoeld. Hij had een missie, maar kreeg veel kritiek. Dat gevoel van eenzaamheid herken ik. Om de bezinning op hermeneutiek verder te brengen, schreef ik ‘Lezen en laten lezen’. Een poging om te verbinden, maar de reactie van sommigen was: ‘Jij zet de boel op scherp en je polariseert.’ En mét dat mensen zoiets zeggen, ís dat dus ook zo. Ook vrienden zeggen wel: ‘Jij moet altijd overal iets van vinden en wilt steeds maar met je neus in de media.’ Ze verwijten me ijdelheid. En misschien hebben ze daar gelijk in. Toch is het niet mijn intentie. Wat ik wil is mijn verantwoordelijkheid nemen: inzichten die ik heb, verspreiden zodat anderen er misschien iets aan hebben. Dan steek ik mijn hoofd uit en dat wordt er keer op keer afgehakt. Dus ijdelheid? Ik scoor er in bepaalde kringen in elk geval geen pluspunten voor mijn eigen imago mee.
De eenzaamheid zit ’m erin dat een ander uiteindelijk niet helemaal kan peilen waarom je iets doet. Zelf kun je dat al moeilijk. Als kind had ik dat al. Als veertienjarige kocht ik een prekenbundel van Spurgeon en las er elke zaterdagavond uit. Ik was anders dan andere kinderen. Ik ben een beetje een apart figuur. Binnen de academie pas ik soms ook niet helemaal omdat ik vaak sneller wil dan anderen. Als je aan de academie als ‘snel’ te boek staat, geldt dat als oppervlakkig, dus haastigheid is geen compliment. Gelukkig verwijt momenteel niemand me oppervlakkigheid, maar collega’s willen in hun streven naar genuanceerd onderzoek vaak minder snel. En dan word ik dus weer ongeduldig.’