In de kerk genieten van gezelligheid

Er hangt een aangenaam-gespannen sfeer in ’t Kasteeltje, een bescheiden onderkomen aan de rand van Rotterdam-Spangen. Terwijl de feestelijk uitgedoste bezoekers binnendruppelen, wordt er koffie geschonken, vertelt Koos van Noppen.

Adriano en Christa zullen deze zondag een zegen over hun huwelijk ontvangen. Adriano (70), een grijzende Kaapverdiaan, legt even uit hoe het zit. ‘Indertijd zouden we in de kerk trouwen. Maar het kwam er niet van. Nu, veertig jaar later, willen we dat alsnog goedmaken.’ Zijn kleindochter onderbreekt hem voor een selfie. Zijn broer, die weinig in een kerk komt, begroet hij hartelijk.

Adriano is beter bekend als ‘de opa van Spangen’. ‘Ik heb de sleutel van het gebouw, ik maak het schoon, als er iets kapot is, dan repareer ik het.’ Veertig jaar werkte hij op de grote vaart en was soms lange tijd van huis. ‘Spangen was vroeger niet best. Als ik de kinderen naar school bracht, moesten we langs drugsdealers op de hoek van de straat.’ 

Probleemwijk

De wijk Spangen, die lange tijd bekend stond bekend als drugsoord, krabbelt intussen langzaam uit een diep dal. Acht van de tien inwoners heeft een migratie-achtergrond; op de paar vierkante kilometer leven tachtig nationaliteiten naast elkaar. Er zijn veel eenoudergezinnen, de bevolking is relatief jong. Tweederde van de inwoners moet zien rond te komen van een laag inkomen.
‘Geloven in Spangen’ heet het pionierswerk dat de IZB en de Pelgrimvaderskerk in Rotterdam-Delfshaven begonnen. Daarmee pakten ze de draad op die vijftig jaar geleden was zoekgeraakt. Toen kwam er een einde aan de kerkelijke presentie, door de sluiting van de kolossale ‘kapel van Spangen’, die in de bloeiperiode plaats bood aan achthonderd bezoekers.

‘Oh happy day, when Jesus washed my sins away…’ In de eenvoudige ruimte waar de dienst wordt gehouden, wordt de microfoon getest. Gitarist van dienst is een stagiair van de Christelijke Hogeschool Ede. Er hangen slingers en ballonnen. De beamer toont een carrousel aan foto’s van het bruidspaar in hun jongere jaren. Jaap, een kleine kwieke oudere man, is een van de frequente bezoekers. ‘Ook voor het sociale aspect, zeg ik eerlijk. Ik ben een twijfelaar. Maar als ik een keer niet geweest ben, mis ik het erg.’

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 23 maart 2017.