Turkije wilde van Armeense christenen af
Het monument in de Armeense hoofdstad Jerevan moet de volkerenmoord op de Armeniërs in Turkije in blijvende herinnering houden.
Wat Yad Vashem in Jeruzalem is voor Joden uit de hele wereld, is deze plek voor een ander volk in diaspora, het christelijke Armeense volk. Voor het gevoel is er een sterk contrast met de stralende herfstmorgen. Vanaf deze plaats is de berg Ararat – bekend van de bijbelse geschiedenis van de ark van Noach – schitterend te zien. De sneeuwkap ligt vol in het zonlicht. Hoe dichtbij deze berg ook lijkt te zijn, voor de inwoners van Jerevan is er geen schijn van kans dat ze het dierbare land kunnen bezoeken. Slechts enkele tientallen kilometers scheidt de hoofdstad van de voormalige Sovjetrepubliek en nu zelfstandige staat Armenië van de oeroude christelijke natie, maar de grens met aartsvijand Turkije is als een ondoordringbare barrière.
Restanten
Het voormalige West-Armenië maakte vele eeuwen deel uit van het Ottomaanse rijk. Het was eens het oudste christelijke koninkrijk. Reeds eerder dan de overgang van het Romeinse rijk naar het christendom door de bekering van Constantijn de Grote plaatshad, werd het Armeense volk voor Christus gewonnen.
Nu echter is dit deel van het huidige Turkije een gebied van ruïnes en restanten van de eens zo rijke cultuur. De Armeense genocide van 1915 tot 1922 heeft zo verwoestend gewerkt dat er nauwelijks iets van overgebleven is. De leiders van het nieuwe Turkse rijk, dat na het ineenstorten van het Ottomaanse rijk van de sultans moest worden opgericht, waren ervan overtuigd dat Turkije in de twintigste eeuw alleen mee kon gaan in de vaart der volken als er eindelijk eens definitief afgerekend zou worden met alle christelijke minderheden. Die dateerden overigens al van ver voor de tijd dat de islam op het wereldtoneel verscheen.
Hitlers voorbeeld
Armeniërs en ook enkele kleinere christelijke minderheden van Assyriërs en Grieken, werden het slachtoffer. Er had een Holocaust plaats, die als model kon dienen voor Hitlers demonische Endlösung (eindoplossing) van het zogenaamde ‘Jodenprobleem’. Voor het nazirijk was het evenmin een volkerenmoord, maar slechts een ‘kwestie’ die opgelost moest worden: de Holocaust moest Duitsland klaarmaken voor het nieuwe tijdperk van het duizendjarige rijk.
Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van vrijdag 26 mei 2017.