Soms is het leven een (te) zware last

Waarom verlaat iemand het leven door de nooduitgang door zichzelf het leven te benemen? Hoe groot is de emotionele ravage die zo’n wanhoopsdaad aanricht in de onmiddellijke omgeving van de suïcidant? vraagt ds. J. Belder.

‘Ik maak er een eind aan,’ riep de zwaar depressieve vrouw.

‘Denk je dat je dat kunt?’ vroeg de ander.

‘Je denkt dat ik alleen maar dreig…?’

‘Nee,’ antwoordde hij, ‘het gaat niet om “durven” of “kunnen”. Je kunt voor de trein springen, jezelf ophangen, de gaskraan openzetten. En stel dat die poging om jezelf het leven te benemen lukt, dan heb je er nog geen einde aan gemaakt. Op datzelfde moment sta je voor God.’

‘Wil je me nu mijn enige uitzicht ook nog afnemen?’

‘Nee,’ zei hij, ‘ik wil niet liever dan je bewaren voor een fatale vergissing en je daardoor juist uitzicht, troost en perspectief bieden. En dat is de levende Heiland, Jezus Christus.’

Het was ds. G. Spilt (1917-1994) die het laatst de hervormde gemeente van Ede diende, aan wie ik bovenstaande dialoog ontleen. 

Lees de volledige tekst van dit artikel in De Waarheidsvriend van donderdag 31 mei 2018.