Vince

Dag voor het leven, heette in Europa de afgelopen zondag. Het deed me denken aan Vince van vier. Wat zou ik hem graag eens naar het ziekenhuis brengen. Niet omdat hij ziek is, maar omdat hij zo gezond is, schrijft Tineke van der Waal.

Toen zijn ouders een kleine vijf jaar geleden van de gynaecoloog begrepen dat het kindje dat ze verwachtten een schisis ofwel hazenlip zou hebben, stelde de arts zijn ouders voor de keus de zwangerschap af te breken. Vandaag moet de juf zich concentreren als hij praat, maar wat een heerlijk ventje is het.

Onze oudste (7) was er ook niet meer geweest als was gebeurd wat een arts uit het Haagse HagaZiekenhuis beter vindt voor ongeboren kinderen met twee in plaats van drie bloedvaten in de navelstreng: een abortus provocatus. Gewoon voor de zekerheid, want de echo die de arts in Den Haag bekeek liet geen afwijkingen bij het kindje zien. En ook dochterlief is welgeschapen.

Het verschil tussen voor en na de geboorte in ons land kan niet groter zijn. Of beter: tussen gewenst en ongepland. Stap een babywinkel binnen, struin op een ukkieswebsite, blader in een tijdschrift voor jonge moeders en alles is zoet, zacht en lief. Maar was de zwangerschap níet de bedoeling, dan bestaat het kindje eenvoudig niet. Abortusklinieken met vriendelijke namen – Emmakliniek, Vrelinghuis, Beahuis, Bloemenhovekliniek – noemen alles ‘ingreep’ en ‘behandeling’. Hooguit komt ‘de zwangerschap los van de baarmoeder’.

In Europa is abortus doodsoorzaak nummer één. Nederland heeft samen met Zweden de meest liberale abortuspraktijk ter wereld. Nergens is een abortus provocatus gemakkelijker, sneller of goedkoper (want gratis). Het is in Nederland de meest uitgevoerde medische ingreep, het einde voor dertigduizend ongeboren wondertjes per jaar. Wereldwijd gaat het jaarlijks om vijftig miljoen kinderen.

Toen bultrug Johanna eind vorig jaar ‘overleed’, was elk radioprogramma erbij en buitelde iedereen over elkaar heen. Waarom is het nog niet geboren kind in ons land vogelvrij?